We gaan het samen aan

Vanaf april dit jaar had ik wat buikklachten. Soms mild, soms wat heftiger en het zat links, rechts, boven en onder. Omdat ik ook moeite met de stoelgang had ben ik toch maar eens naar de huisarts gegaan. Zij bevestigde dat het ws een darmprobleem was en schreef elektrolytenpoeder voor. Dat hielp wel wat aanvankelijk maar de buikpijn ging niet volledig weg. Na een maand dus maar terug en omdat ik zelf verpleegkundige ben wist ik maar al te goed dat ze dan een coloscopie zou voorstellen. Daar zag ik enorm tegenop omdat ik dat als kind ook eens had gehad en daar nog steeds behoorlijk getraumatiseerd van ben. Maar goed, wat moet dat moet dus verstand op nul en blik op oneindig. Ik heb het ondergaan en het was vreselijk, het deed ondanks de pijnstilling erg zeer. De arts is gestopt omdat de darm zo kronkelde dat de scoop niet verder doorgevoerd kon worden. Omdat we uiteraard toch wel wilden iitsluiten dat er met de rest van de darm niets mis was en ik anders alles voor niets had gedaan is er vervolgens een CT scan van de darmen gemaakt. Na dit onderzoek die zo mogelijk nog pijnlijker was ben ik naar huis gegaan en riep dat ik nu nooit zoiets meer ging doen. Ik ben nooit ziek en was er alweer helemaal klaar mee… Niet wetend wat er nog allemaal zou volgen.

Enkele dagen later belde de arts dat de darmen er goed uitzagen maar dat er verdikkingen op de eierstokken waren gezien en dat hij me door wilde sturen naar de gynaecoloog. Vanaf dat moment nam de paniek toe, ik had zelf lang op die afdeling gewerkt en wist teveel. Toen de afspraak bij de gynaecoloog dan ook nog met spoed werd gemaakt wist ik dat het helemaal fout was. Volkomen overstuur ( ik was op het werk toen het ziekenhuis belde om de afspraak door te geven)  ben ik naar huis gegaan, mijn man is me tegemoet gefietst omdat ik absoluut niet alleen kon zijn met mijn op hol geslagen hersenen.

Ik heb dat weekend in een soort shock doorgebracht. Uiterlijk leek alles gewoon maar inwendig was ik zo verschrikkelijk bang. En ongelovig, ik voelde me immers topfit en had al enkele weken helemaal geen klachten meer. Hoe kon  er met mij iets zo mis zijn?

Maandag waren we bij de gynaecoloog en de echo wees inderdaad aan beide eierstokken tumoren uit. Ook de binnenkant van de baarmoeder leek wat onrustig, daar is een biopt van genomen, er zat wat vocht in de buik en er zou bloedonderzoek plaatsvinden om te zien hoe hoog de tumormarkers waren. Ze gaf direkt aan dat ze uitging van eierstokkanker stadium 3 maar dat zou nog 4 kunnen worden als de nog te maken CT svan zou uitwijzen dat er metastasen in longen of buikorgannen zou zitten.

Op mijn vraag of ik er dood aan zou gaan antwoordde ze resoluut: “ nee je gaat er nu niet dood aan, we gaan je behandelen! “  Ik hoorde alleen het woordje NU. Nu nog niet misschien maar het zou dus wel gaan gebeuren. Ik ben me ervan bewust dat elk woord gewogen wordt in zo’n situatie. Het is heel belangrijk wat en hoe iets wordt benoemd. 
De uitslag van de CT scan liet even op zich wachten. Ik vond dat niet erg want ik realiseerde me na een gesprek met mijn haptotherapeut ( die ik vanwege andere issues zag) dat ik na de uitslag het allermoeilijkste ooit in mijn leven zou moeten doen : onze oudste dochter inlichten. Ik lag er nachten wakker van, huilde op alle andere momenten van de dag en was zo verschrikkelijk radeloos. Want dat het mis was, dat was me inmiddels wel duidelijk. En het laatste wat ik wilde was mijn dochter zoveel verdriet doen, zoveel angst bezorgen na alles wat we al hadden meegemaakt. Ik vond en vind het vreselijk oneerlijk. Maar daarover een volgende keer meer. 
Tot hier hebben mijn man en ik het allemaal samen gedaan, anderen er buiten gehouden omdat we dan niet meer om de waarheid heenkonden. We stikten er bijna in maar konden het niet opbrengen om de kring groter te maken. We wisten dat vanaf dat moment ook anderen aangedaan zouden zijn en ik bedacht dat elke dag dat zij onbezorgd hun leven konden leiden er eentje was. 
Toch, en dat zal ik in mijn volgende blog wat uitgebreider benoemen, is het een zegen als er mensen om je heen staan die je steunen en er voor je zijn.

Tot de volgende keer, warme groet, Wilma