Wonder, verwonder, verwachting of hoe blij kun je zijn!

Lieve lezers,

De vorige blog sloot ik positief af maar de inhoud was toch wel wat in mineur. De kanker was iets toegenomen wat mogelijk veroorzaakt kon zijn door een paar chemovrije maanden maar zeker was dat niet. Ik besloot nog een paar chemokuren te nemen voordat ik een tweede DLS ( diagnostische laparoscopie, kijkoperatie) zou ondergaan. Een voorwaarde om te beoordelen of een operatie mogelijk zou worden. Die 4 kuren waren begin oktober voltooid. Na gesprekken met chirurg en oncoloog kreeg ik bericht dat ik 13 oktober aan de beurt was.

13 oktober. Mijn verjaardagsdatum. De datum waarop mijn vader gecremeerd werd. Vrijdag de dertiende. 
Enig bijgeloof is mij niet vreemd maar ik was niet van plan de operatie uit te stellen. Ik was toe aan zekerheid, hoop, perspectief. Als het maar lager was dan 33, het vorige puntenaantal. Lager dan 20 zou het niet worden, daar was ik van overtuigd. Een HIPEC zou er dus niet inzitten maar ik was al heel blij als het laag in de 20 zou zijn. Dan gaf dat nieuwe moed en zou ik na een aantal chemokuren misschien wel in de buurt komen.

De vorige opname was niet fijn. Ik voelde me erg alleen en niet gezien. Voor mijn gevoel en zoals ik in het ziekenhuis werd benaderd leek ik een eenvoudige ok te ondergaan op een afdeling waar grote en ingewikkelde operaties de norm waren. Het gevolg was dat er voor mijn angst en verdriet geen ruimte was. Daar heb ik erg veel last van( gehad)  waardoor men mij verwees naar de psycholoog van het UMCG. Met haar heb ik een plan van aanpak besproken en die heb ik toegepast. Bij elk gesprek heb ik aangegeven wat ik graag anders wilde en nu werd ik daarin erkend. Hoe anders liep het nu!

Men was aandachtig en emphatisch. De afspraken werden nageleefd en zodoende ging ik iets minder bang naar de OK. Helemaal tranenvrij ging het niet maar toch. Ik wist dat mijn zus gebeld zou worden en zij en mijn partner zouden me de uitslag brengen. Dus niet de arts op de recovery als ik daar alleen was .

En toen.

Eenmaal wakker ( huilend want zo gaat dat, huilend onder narcose is ook huilend weer wakker) kwam Kor, mijn man al heel snel bij me en vertelde het goede nieuws:

Ik mag geopereerd worden!!!!! Het zag er zodanig “ goed” uit dat men bereid is de cytoreductie en HIPEC operatie uit te voeren. Echt waar. Ik geloofde het niet. Heb 60 x gevraagd of het echt waar was en vervolgens aan iedereen die bij mijn bed kwam bevestiging gevraagd. Wat een kado op mijn verjaardag! 

Ik huilde, van blijdschap en ongeloof. Ik kon er niet mee stoppen. Voordeel was wel dat ik daardoor erg snel weer naar de afdeling mocht, haha. Mijn zus was daar en wat was dat vreugdevol. Ook zij beaamde dat het echt waar is. Ik kom in aanmerking!! Wat een dag! 
 

De chirurg kwam nog langs en vertelde dat, als ze zouden gaan tellen ik nog steeds 33 punten zou hebben. Echter, er was niets ingegroeid of naar andere organen uitgezaaid, er zaten stipjes op het buikvlies wat ook littekenweefsel was op sommige plekken, anderen waren kleiner geworden en in ieder geval zag hij een operatie wel zitten nu. Het weefsel bij de baarmoeder was al 3 punten, bij de darm 12 maar omdat ik het betrekkelijke geluk heb dat blindedarmkanker niet uitzaait in organen maar aan de buitenkant uitzet kan dat makkelijker verwijderd worden. Die puntentelling werd dus losgelaten. Ik had ook drie incisies deze keer, vorige keer maar eentje en het duurde nu ruim een half uur langer. De vorige keer was het blijkbaar al heel vlot helder dat het niet operabel was. 

Het lijkt een kwestie van een paar weken voordat ik aan de beurt ben. Onwerkelijk. Een grote ingrijpende operatie volgt dan. En toch kijk ik ernaar uit. 
Het ziet ernaar uit dat ik 22 oktober nog wel een midweek meekan naar Ameland in de herfstvakantie, met dochter en kleinkinderen. Elk jaar proberen we dat en we genieten er intens van.

Ons jongste kleinkind wordt 1 november 2. Vorig jaar lag ik op zijn verjaardag voor de eerste DLS in het ziekenhuis. Ook gaat op die dag de jeugdafdeling op mijn werk weer open. Ik ben onderdeel van dat team en zou daar graag bij zijn. ( Ze doen de HIPEC alleen op woensdagen)  
Aankomende week heb ik een gesprek met mijn oncoloog en met de chirurg. Als het niets uitmaakt  zou ik het liefst na 1 november voor ok gaan. Dan ben ik volledig opgeladen en klaar voor de strijd! Maar als zij eerder willen ga ik daarvoor, dan pas ik me moeiteloos aan. Want dit is het beste nieuws dat ik had kunnen krijgen. Het wordt zwaar en het herstel kan even duren maar ik heb weer perspectief! Garanties krijgt niemand maar ik zal er alles aan doen om weer op de been te komen. Samen met familie en vrienden. Ik kijk ernaar uit dus. Hoe gek dat ook klinkt. 
 

Nu ga ik eerst even bijkomen van deze ingreep. Ben the day after naar Soldaat van Oranje geweest met dochter. Mijn verjaardagskadootje. Het was al maanden geleden besproken en we zijn dus maar gegaan. Hotel gepakt, dat dan wel. En wat was het bijzonder en mooi! Het waren bizar gekke dagen, onwerkelijk en vreugdevol maar nu is het even op. Ik ga in de rust. 
 

Veel liefs, Wilma