Wonderen bestaan toch!

Lieve allemaal,

Wonderen. Verwonderen. Verwonden. Deze woorden komen in me op als ik begin aan deze blog. En ze zijn alledrie van toepassing op mij, op dit moment in de tijd.

Om maar met de deur in huis te vallen:  ik onderga woensdag as. de HIPEC operatie!!! Officieel heet het CRS en HIPEC en het wil zeggen dat de chirurgen alle tumorweefsel proberen te verwijderen. Dus in mijn geval de baarmoeder en eierstokken, de tumor die daaromheen zit, de dikke darm voor een groot deel, de tumor die daarop geplakt zit , het buikvlies en vetschort voor zover nodig en wat ze verder nog tegenkomen. Dat zal niet veel zijn want er is dus kortgeleden nog een kijkoperatie geweest waarbij ze uitvoerig gekeken hebben en ik heb vorige week nog een scan gehad waarop te zien is dat de afwijkingen minimaal zijn afgenomen en dat de lever en longen schoon zijn!!!  Die uitslag kreeg ik vandaag en dus groen licht voor de operatie. Ik was op de sportschool toen ze belden en een beetje surrealistisch was dat wel. Uithijgend van een cardio circuit training ineens telefoon. Ik was de afgelopen week ziek van de spanning, sliep heel slecht en haalde me daardoor van alles in mijn hoofd. Een paar seresta tabletjes waren nodig om alles weer een beetje realistisch te kunnen voelen. Men realiseert zich toch te weinig wat dat wachten met iemand kan doen. Alles hing van deze scan af. Een scan op leven of dood, wel of geen uitzaaiingen, wel of geen levensreddende operatiekans.

Het is mindfuck. Ik leef al anderhalf jaar met de dood op mijn hielen en krijg ineens weer perspectief, een toekomst voorbij de horizon die ik in mijn hoofd had. Ik was ( dood ) ziek maar voelde me totaal niet ziek en ga nu naar een situatie waarin ik hopelijk niet ziek meer ben maar me wel even heel ziek ga voelen. Dat realiseer ik me heus wel maar man, man, wat ben ik blij! 
 

Ik krijg zo goed als zeker een stoma maar he! Als die mijn leven kan redden heb ik er vanaf morgen een vriend bij. Zoals de chemo van vijand een bondgenoot werd zal die stoma best wel voor wat problemen zorgen op zijn tijd maar vrienden komen daar altijd wel weer uit. Is in het dagelijkse leven toch ook? 
 

De operatie zal minimaal 8 uur duren en kan uitlopen naar 12-16 uur is mij verteld. Ik maak nu al een diepe buiging voor het operatieteam! Voor de niet ingewijden: de laatste anderhalf uur wordt er een verhit chemomengsel door mijn buik gespoeld om evt achtergebleven zwevende cellen te doden. Ik zal wel wat spierpijn hebben na die tijd vermoed ik. En dat terwijl ik ook met 3 a 4 x per week naar de sportschool niet weet wat spierpijn is…..

Morgen opname. Ik krijg dan direkt een voedingssonde. Eten mag ik tot vannacht 4.30 en reken maar dat ik de wekker zet om nog even te genieten van een walnotenbroodje met hagelslag en een bak skyr met slagroom! 
 

Bovenstaand is voor mij een wonder. Ik had het nooit verwacht, wel intens gehoopt. En ik verwonder me vandaag over de realiteit: het is echt waar! Ik krijg een kans op overleven! Ik moet ervan huilen en sinds heel lang huil ik nu van geluk, van verwondering. 
De verwonding zal heftig zijn, mijn lichaam beschadigd, blijvende en zichtbare verwondingen. Een litteken, een stoma. Hopelijk zullen ze mij nog jaren herinneren aan de ongelooflijk spannende, verdrietige, wanhopige, radeloze periode waar ik de afgelopen anderhalf jaar doorheen ben gegaan. Zeker, ik heb alles eruit gehaald wat mogelijk was, heb vele leuke dingen gedaan, heb me laten ontroeren, heb nieuwe vriendschappen gekregen, heb geluksmomenten gekend met mijn gezin. Maar ik kan er niet omheen, het was heel zwaar. 
 

Ik weet niet wat de toekomst brengt maar wie wel? Ik hoop, duim en vecht voor wat ik waard ben om de operatie zo goed mogelijk te doorstaan, ik zal mezelf af en toe een zwak moment gunnen en dat proberen te delen met de mensen om me heen. Want ik heb ze zo nodig , nu meer dan ooit want de eerste tijd zal ik vleugellam zijn. Geketend, gekooid. Maar dat gaat voorbij. En dan……? 
 

Dat zal in de volgende blog woorden krijgen. Kaarsjes branden, duimen, hopen, bidden, ik vind alles goed en ben overal blij mee.  In de vurige hoop dat ik mijn kleinkinderen toch kan zien opgroeien omdat wonderen bestaan…..

Een liefdevolle omarming, Wilma.