Zo mooi, ‘t is om te janken zo mooi!

Lieve lezers,

Kortgeleden  hoorde ik het titelnummer van Maarten van Roozendaal en wat vind ik het een mooi lied! Ik zie voor me wat hij bezingt, een loflied op het leven en alles wat zich daarin bevindt. Hij zingt zo beeldend en poetisch, ik heb de natuur eerlijk gezegd nooit zo bekeken. Dus dat werd tijd.

Ach, ik ben dus goddank nog een keer een jonge lente waard……..

Of dit: 

En als vannacht de open hemel de sterren strak laat stralen

En ik buiten op mijn rug lig, starend naar het firnament

Kan het stiller dan het stil is, eeuwiger dan eeuwig

Dan ben ik goddank dus nog een keer gevangen in’ t moment…….

Songteksten krijgen een diepere laag als er  iets gebeurt in je leven waarop je aanhaakt. Bij overweldigend mooie momenten is een vrolijk lied vaak niet eens in staat je geluk te vangen. En dan kun je ook nog eens overvallen worden door tranen omdat je zo geraakt wordt in het besef hoe dankbaar je kunt zijn dat je kunt voelen wat diepe vreugde is.

Maar het tegendeel kan ook. 

Enige weken geleden kreeg ik een teleurstelling te verwerken. De mogelijk levensreddende operatie was mislukt. Ik blijf een kankerpatient, palliatief.  Dat was echt wel even een dingetje. Maar ik ben erover heen. En dat ging vrij snel, ik heb de chirurg uitgebreid gesproken en ben alleen maar heel dankbaar dat ze op tijd besloten hebben te stoppen met opereren. Ik zou geen kwaliteit van leven meer hebben gehad en de kans op succes was ook nog eens bijna nihil. Ik had een 100 % score moeten hebben en dat zat er niet in. Enkele procenten minder en de tumormassa was weer gaan groeien terwijl ik geen chemo zou mogen krijgen het eerste jaar na de operatie. Dat zou me uiteindelijk genekt hebben  terwijl ik dan dat jaar niet meer normaal had kunnen eten, niet meer zou kunnen doen wat ik nu doe en veroordeeld zou zijn tot een schim van wat ik nu ben.

De chirurgen hebben het er moeilijk mee gehad, zij willen niets liever dan snijden, verwijderen, goed nieuws brengen. Ik heb enorm veel waardering voor het feit dat ze niet aan zichzelf maar aan mij hebben gedacht. Ze kennen me inmiddels een beetje en weten dat ik enorm hecht aan een autonoom leven. Zelfstandig, actief, vermijdend, liefhebbend en met uitzicht op wat nog in het verschiet ligt , op alles wat ik nog ga doen en met wie.

Neemt niet weg dat ik, zeker nu tegen het eind van het jaar even terugblik en vooruitkijk.  Het was een bijzonder jaar waarbij ik zo blij ben dat ik me nog steeds goed voel. Ik voel me gezond, heb geen klachten, geen pijntjes op af en toe wat ongemak na, gebruik geen medicijnen behalve de chemo en die verdraag ik uitstekend.  Soms voel ik me zelfs een bevoorrecht mens. Maar dat slaat eigenlijk nergens op want de dood ligt op de loer en kan elk moment zijn klauwen naar me uitslaan.

Dat realiseer ik me zo nu en dan echt wel en dat kost tranen maar ik weiger dat vaak nog steeds toe te laten . Gaat me prima af.

Ik was van de week op de begraafplaats bij onze jongste dochter. Ik was opeens bezig met mijn eigen toekomst. Vlakbij Vera is een stuk waar een paar graven geruimd zijn en ik betrapte me erop dat dat misschien wel een mooie plek is voor ons samen, zij ligt op een kinder gedeelte waar ik niet bij geplaatst mag worden. Dat zou ik ook niet willen, ik wil eerst en me kunnen verbeelden dat Vera  dan in mijn armen zal liggen.niet andersom. Dit was maar een paar stappen verderop. Vertrouwd voor ons, ik liet mijn gedachten erover gaan. En daar blijft het voorlopig bij want het is mijn tijd nog niet. Zo is dat. Punt.

Ik heb zoals elk jaar een kerstboompje bij mijn dochter neergezet, net als de kerststal en de lampjes. Steeds meer merk ik hoe ik aan tradities hang. Elk jaar hetzelfde ritueel geeft houvast en daar doe ik het goed op. Echter, dat gaat dus een keer  stoppen. Dan zal mijn oudste  dit overnemen hoop ik. Ook zij vind het fijn dat ze weet waar ze aan toe is. Zo eten we eerste kerstdag hier met elkaar en dat is opnieuw hetzelfde menu als de jaren die voorbij zijn.  Ik kan niet helpen dat het door me heenschiet: hoe zal dat gaan als ik er niet meer ben? Gaat zij dan het kerstdiner koken? Voor de zekerheid heb ik de receptuur alvast opgeschreven in het handboek die ik voor haar aan het maken ben. Daarin staat werkelijk van alles, lekker door elkaar zoals ik ben. Hoe het was om zwanger van haar te zijn, recepten, gedachten, zakelijke weetjes, wachtwoorden, liefdevolle woorden, mijn verdriet, maar vooral mijn liefde voor haar en haar gezin.

O mijn kleinkinderen. Wat ben ik gek op ze. Zoals elke oma zal beamen zijn ze de leukste, de liefste, de grappigste, de mooiste kleintjes op de hele wereld! En ze zijn van mij. 

Lola is nu 7, Saar 5 en kleine Otis ( Otje zolang hij nog zo klein is) is 2. Het is een enorme vreugde dat ik ze heb leren kennen, zo van ze geniet en ze graag bij ons zijn. Maar man man, dat doet ook snijdend zeer soms. Hoe lang nog? Hoe groot zie ik ze worden? Zulllen ze me alledrie kennen en herinneren?  Zal ik de meisjes 10 jaar zien worden en zal ik dan met dichtgeknepen ogen proberen iets van onze jongste of middelste ( gehandicapte) dochter terug te vinden? Zo van: hoe zou het zijn geweest als…..?

Dat duurt nog lang. Geen idee of ik dat red maar hopen en verwachten mag best dus dat doe ik  met overgave. Het mag ook wel een keertje meezitten toch? 

Ik ga volgende week beginnen met de zoveelste chemokuur. Ik tel ze niet meer, niet belangrijk. Het is mijn bondgenoot geworden, een vriend haast. Het helpt me het leven door te leven, de vijand te onderdrukken. Verslaan lukte niet, dan maar zo. En voor nu doe ik het daarmee. Ik ben dankbaar dat ik me nog steeds zo goed voel, veel leuke dingen doe, naar mijn werk kan, mijn kinderen en kleinkinderen zie en enorm waardeer dat vrienden en familie om me heen blijven staan. Niet weglopen, me niet uit de weg gaan maar voor, achter en naast me blijven lopen. Want zonder dat zou ik niet zijn wie ik nu ben. Krachtig en dankbaar.

Zo mooi, ‘ t is om te janken zo mooi.  Ik leef. Voluit en bewust. En dat pakt niets en  niemand me af! Nu alleen nog volhouden. Ik doe mijn best. 

Ik wens mijn medestrijders heel veel sterkte, mooie momenten en zoveel mogelijk levensvreugde toe. 

Mijn familie, vrienden en allle anderen wens ik toe dat ze gezond blijven, blij zijn met het leven en zich bewust blijven hoe kostbaar dit alles is. En ja, ook dat ze nog lang tegen me aan mogen kijken! We gaan ervoor met zijn allen! ❤️

Liefdevolle dagen gewenst, Wilma