10. Herstellen van een longkwabverwijderingsoperatie.

Mooi woord voor scrabble. Longkwabverwijderingsoperatie. En daarvan dan gaan herstellen. Het klonk zo mooi. Maar dat was het niet. Pijn. Echte pijn. Niet aan te ontsnappen. Zenuwpijn. En dat met schuldgevoel. Ik had immers een "kleine" operatie gehad. Hoe moest het wel niet zijn voor anderen met een grote operatie? Uiteindelijk besloot de chirurg dat ik 2 weken pregabaline mocht slikken. Hoge dosis. Daarna zou het klaar moeten zijn. Was er dan nog pijn, dan moest ik naar een pijnpoli. 

Het werkte wel. Was eerst verdoofd door de pregabaline. Durfde niet te stoppen. Moest ik dit niet afbouwen? Nee hoor, zei de chirurg, gewoon in 1 x stoppen. En dat heb ik geweten. Hoe gek kan een mens worden? Nou ik zal het vertellen. Zo gek dat je aan het einde van de week na een soort psychose bij de crisisdienst terecht komt. Om te voorkomen dat ik mezelf voor de trein zou gooien. En me verteld werd dat ik nooit zo maar had mogen stoppen met pregabaline. Dat dat langzaam afgebouwd moest worden. Ik kreeg 3 tot 4 x daags lorazepam. En gesprekken. En huisbezoeken. Dit was mijn absolute dieptepunt. Dieper dan de vorige keer. Voorzichtig werd ik voorbereid op een teruggang naar de antidepressiva. Nu met het kalmerende lorazepam ernaast. Want anders zou het eerst weer nog slechter worden (weet ik, ik had ervaring). We hebben het slecht gehad. Echt slecht. Met paniek in de tent. Zorgen bij mijn gezin. Ik moest beloven me niet van het leven te beroven. Was ik gek geworden? Meer dan. Radeloos. Hopeloos. Alles was zinloos. Maar ik was wel kankervrij. Maar deze psychische nood was veel erger. Had meer impact. Echt waar. Depressie is dodelijker dan kanker. Ik geloof het meteen. Hoe moest dit verder? Kon het nog erger? Ja. Dat zou blijken.