18. Andersom denken.

Ik moet dit nog 11 keer doen. Ik moet dit nog 11 keer doen. Dat is niet te doen. Wie bedenkt dit? Hoe herstel ik van chemo als ik niet kan bewegen? 

De zon schijnt. Ik wil zo graag een blokkie om. Maar dat kan dus niet.  Visualiseren? Net doen alsof ik door een bos loop? De herfstkleuren voor me zien? Zouden mijn brein en lichaam dan denken; he lekker, even een wandelingetje gemaakt, het stroomt weer....

Ik moet dit nog 11 keer doen; allemaal angst. Angst voor een toekomst die er niet is. Angst voor de uitslag van de scan die na 3 of 4 x chemo wordt gemaakt. Angst legt een steen in mijn maag, maakt mijn mond droog, en mijn gemoed somber. Vooral dat laatste maakt het zwaar. 

De grootste angst is dat het allemaal zinloos is. Net als de operaties en de bestralingen die al zijn geweest. En in feite is dit juist. Zinloos in de zin van niet meer beter worden. Wat levert het dan op? Levensverlenging. Ten koste van? Nu inleveren, en later me weer beter voelen? Ik weet dat ik geen keus heb en het moet ondergaan. En dan maar hopen op een paar dagen waarin ik nog wel wat kan bewegen. Dat het weer stroomt.

Oké. Nu even uit de slachtofferrol. Kiezen voor andere gedachten. Eens kijken. 

Ik heb de eerste chemo achter de rug! En ''alles' is blijven zitten. Ben wel weer af bij nul, maar daar was ik vaker. Ik word omringd met liefde, gedragen door liefde en geholpen met liefde. Was ik van te voren zo gespannen voor het ongewisse rondom de chemo, nu weet ik hoe het werkt. En dat ik na een aantal dagen best wel weer een koude pot jam uit de koelkast kan pakken. Met nog een lichte prikkel in de verte, maar dat is alles. 

Ik vervang het woord chemo door levenswater. Dat klinkt veel mooier. Natuurlijk niet zelf bedacht. Gelezen in blogs van anderen die blij zijn dat ze chemo mogen ontvangen. Daar ben ik nog niet helemaal, maar ik laat me graag inspireren door deze verhalen. 

Ik hoef niet tot het gaatje. Maar ben wel nieuwsgierig wat het uiteindelijk oplevert. Dat moet voldoende motivatie geven om in elk geval de eerste paar rondes te ondergaan. En ik heb nog een week om op te knappen. 

Als bewegen lastig is, is er nog wel stoelyoga. Daar ondertussen ook kennis mee gemaakt. Er is altijd iets voor alles wat je meemaakt. Wat je nodig hebt. Wat helpt. De algoritmes zorgen er ook voor dat ik niets mis. Want zo werkt het in 2024 ook. Mijn facebook staat vol met trapliften, warmtedekens (jahaa gekocht) en nalatenschap mogelijkheden. 

Om herfstkleuren te zien hoef ik mijn huis niet uit. Gewoon naar buiten kijken. Daar zie ik elke dag weer hoe mooi de herfst is. Hoe kleurrijk de herfst is. Hoe makkelijk de herfst loslaat. Ondergaat. Straks na donkere dagen weer opstaat. En lente is geworden. 

Mijn pad valt samen met  de jaargetijden. Mooie symboliek. Ik denk dat ik hier wel weer verder mee kan. 

Nog geen uur later: 
1. Er zijn wel erg veel knoppen in de tuin en veel planten bloeien gewoon. Dit lijkt niet op herfst. Mijn geblaat over jaargetijden doe ik zo even lekker teniet. 

2. Ik bel met de regieverpleegkundige. Wat te doen aan de pijn in mijn heup? Wat mag ik slikken tijdens chemo? Ik word vanmiddag teruggebeld. Geen andersom denken. Maar praktisch denken. 

Weer volop in de werkelijkheid. Nu eerst maar weer een tukkie. Trusten.