2. Toen de kanker op mijn deur klopte, maar ik dat nog niet wist.

Een van de meest gestelde vragen aan iemand die kanker heeft, of een van de meest gestelde vragen aan mij is:  Voelde je het aankomen? En dan moet ik helaas melden dat dat niet het geval was. Geen langdurige onverklaarbare vermoeidheid of andere grote klachten. Nou vooruit, een beetje rare buikpijn, maar die was te verklaren door mijn sportieve leven. Misschien ietsie minder fit. Het eerste echte signaal kwam toen ik niet meer naar de wc kon. Maar dan ook echt helemaal niet meer. Springen, bewegen, veel drinken, ontspannen in de sauna, het mocht niet baten. Mijn eetlust ging eraan, want ik ontlastte niet. Vrijdagmiddag nog snel de huisarts gebeld, en voor het weekend laxeerzakjes gekregen om mijn verstopping op te lossen. 

Dat weekend ging het eten niet meer. Er sloeg twijfel toe. Op naar de huisartsenpost. Ik kreeg een klisma mee naar huis. Hielp niet. Op zondagochtend wederom naar de huisartsenpost. Inwendig onderzoek wees uit dat de arts voelde dat de ontlasting vast zat. Maar het zou toch een goed idee zijn om te op te laten nemen, zodat in het ziekenhuis er met grof geweld laxeermiddelen toegediend zouden kunnen worden. Ik werd opgenomen. 

En volledig doorgelicht. Met een handdruk. Gefeliciteerd, er is niets aan de hand. Even laxeren en dan weer opgelucht naar huis. Op de afdeling aangekomen kreeg ik de laxeerdrankjes maar met moeite naar binnen. Mijn lijf zag er ondertussen uit als dat van een zwangere vrouw. Vaker dan één keer werd me verteld dat ik toch echt geluk had, en het alleen om een verstopping ging. Wat zou het anders ook moeten zijn? 

Er werd besloten me het laxeermiddel te geven via een slang in mijn maag. Sondedrank dus. Wat heb ik me rot gevoeld. Ik blies op van het laxeermiddel. En er kwam geen ontlasting. 

Na een helse nacht vroeg ik om het verwijderen van de slang. Ik zou braaf alles drinken wat ze zouden geven. Want ik moest hier weg.