3. Diagnose darmkanker.

Opgenomen om te kunnen ontlasten. Bijna verdronken in de laxeermiddel. Er sloeg twijfel toe. Misschien moest er maar eens een darmonderzoek plaatsvinden. Ik werd zonder verdoving onderzocht. Nuchter was ik al dagen, omdat ik niet meer kon eten. De arts noemde me een held. Ik vroeg aan hem of ik geopereerd zou moeten worden. Daar was ik wel zo'n beetje achter, dat het mes in mijn ontlasting zou moeten worden gezet. Ik zou het later wel horen zei de arts.

Terug  op de afdeling moesten mijn man en ik in een aparte kamer komen praten. Er werd ons verteld dat ik darmkanker had, en dat het er niet goed uit zag. 

KANKER.

Dit was oprecht de allereerste keer dat ik eraan dacht, en het ook meteen werkelijkheid was. Het was niet in me opgekomen. Achteraf gekeken best raar. Maar kanker was voor mij altijd de ziekte van een ander. Vooruit, ook van mijn 4 opa's en oma's, dus de ervaring was er wel. Maar kanker had ik niet. Het was dus nog niet in me opgekomen.

En nu werd het me meegedeeld. Ze hadden ook nog eens de foto's bekeken die gemaakt werden bij opname, en zagen nu de tumor wel. Het verzuipen in laxeer was zinloos geweest, en ook best gevaarlijk. Deze totale darmafsluiting moest met spoed worden geopereerd voordat de hele boel in mijn buik zou ontploffen. Ik zou de volgende ochtend als eerste aan de beurt zijn. Maar ze durfden het toch niet aan om te wachten, en rond middernacht werd ik de OK in gereden. Om met een gelukzalige glimlach uit narcose te ontwaken. Ik voelde me zoveel beter dan voor de operatie. Dat kreeg ik later ook te horen, ik was een van de weinige patiënten die opknapten na een operatie...