5. Darmtumor operatief verwijderen.

Het was zover. De kanker zou mijn lijf gaan verlaten. Voordat ik onder zeil ging vertelde ik dat ik wat problemen had met mijn stoma. Zouden ze daar misschien ook nog iets aan kunnen knutselen, zodat het beter zou gaan na de operatie tussen stoma en mij? 

Toen ik met moeite wakker werd had ik een totaal ander gevoel dan bij het ontwaken na de eerste operatie. Ik was heel ver weg, kon met moeite wakker worden, en voelde me rot. "Mevrouw, uw stoma is weg". Dat hoorde ik wel, maar het drong niet door. 

Later wel. Ze hadden een twee in één truc uitgehaald. Darmtumor verwijderd, en stoma opgeheven. Ook nu  was ik weer niet voorbereid. Ik vond het een eng idee. Ik zou nu weer zelf moet gaan poepen met aan elkaar genaaide darmen. Ik kreeg veel laxeerzakjes mee om het een en ander zo soepel mogelijk te laten verlopen. Spannend. Vooral als je zo verzwakt bent na een operatie. 

In tegenstelling tot operatie 1, waarna ik moest blijven tot mijn kaliumgehalte tot betrouwbare hoogte was gestegen, werd ik nu op zondagochtend het ziekenhuis uitgebonjourd. Zo voelde dat. Vrijdagochtend geopereerd. Twee dagen later weer thuis. Ontgoocheling. Was dit handig? 

Wat fijn dat ik een verstelbaar bed heb. Ik zette de rugleuning omhoog om uit bed te kunnen. Een buikwond maakt ook het aantrekken van sokken lastig. Toen ik dat eenmaal weer kon voelde dat als een overwinning. 

Alleen de stomawond, die deed niet leuk mee. Wilde maar niet dicht. Ondertussen waren we in een coronacrisis terecht gekomen. Achteraf gezien heb ik zoveel geluk gehad. Mijn ziekenhuisperiode was voor de coronatijd. Maar mijn herstelproces in de coronatijd. En het laten zien van deze open stomawond ging niet makkelijk. Foto's sturen. En dat soort acties. 

Met veel pijn en moeite, en weken later, wist een huisarts in een coronabeschermpak een hechting te verwijderen.  Dat had zoveel eerder gemoeten. Had me veel kopzorgen bespaard. Want nu genas de wond wel. 

Dit hele verhaal kreeg twee afschuwelijke gevolgen: Mijn dochter zou een mrsa bacterie in haar bloedbaan krijgen waardoor ze met spoed (en veel spanning) opgenomen zou moeten worden. Deze bacterie had ze van mij gekregen, vermoedelijk via de open stomawond. Wat een zorgen hebben we gehad!!! Als gezin hebben we de mrsa bacterie later wel verslagen. Iedereen (inclusief kat) moest worden getest. En de besmette gezinsleden moesten zo'n twee weken bij wijze van de agenda leegmaken  om deze bacterie te lijf te gaan met een superzware antibioticumkuur en heel veel schoon beddengoed, aparte handdoeken en gedoe. Maar MRSA was verslagen. Check.

Gevolg twee: Mijn hoofd kon het niet meer dragen. Ik werd depressief. En hoe.