6. Genezen van kanker, maar dan?

Het kon niet op. Stoma opgeheven, kanker verwijderd. En een geweldige uitslag. Geen uitzaaiingen. De vlag kon uit. Het gewone leven kon zijn doorgang weer vinden. Maar dat lukte niet helemaal. Want de coronatijd brak aan.

Herstellende van kanker was ik extra bang, soms panisch. Ik mocht geen corona krijgen. Uitroepteken! Durfde bijna niets meer. Hoefde ook niet meer naar school, want moest eerst herstellen. En daarna zou de school dicht gaan. 

Deze tijd thuis leek ik op een afglijdende schaal te zijn terechtgekomen. Waar een ieder me feliciteerde met de goede afloop, drong nu pas tot me door wat er allemaal gebeurd was. En dat ging me niet in de koude kleren zitten. Echt niet. 

Ik voelde me schuldig dat ik me zo slecht voelde. Want ik zou blij moeten zijn. Er begon een echte strijd. Tegen mezelf. Zocht hulp, en praatte met de huisartsondersteuner. Kreeg ondersteuning vanuit het ziekenhuis, een sessie of 4 met een daarvan een EMDR sessie. Vooral gericht op de ellende die voortkwam uit de verkeerde diagnose bij binnenkomst en het laxeerdrama dat daarop volgde. Met als hoogtepunt de slang in mijn keel. Ik nam en neem me voor: daar kom ik niet. Nooit aan de sondevoeding.

Ik probeerde weer te gaan werken. Maar zat vervolgens rap weer twietend thuis. Voor de klas moet je 100% geven, en daarvan had ik niet genoeg. Er zou een heus re-integratietraject moeten volgen, waarbij geleidelijke teruggang naar mijn baan het uitgangspunt zou moeten zijn. Maar het lukte niet.

Tel daarbij de coronatijd op, de angst die ik hierbij voelde, en mijn vader die met een Lewy Body Alzheimer diagnose zou worden opgenomen in een verzorgingstehuis. Hij zou hier maar twee maanden verblijven om daarna na een paar afschuwelijke dagen in het ziekenhuis te sterven. Palliatieve sedatie. Nu weet ik er alles van. Toen niet. Ik lag naast hem in de nachten. En had zoveel verdriet. 

Nee, het ging niet. Ik wilde soms dood. En vertelde de huisarts hierover. Zij trok alles uit de kast. Dezelfde middag nog begon mijn anti-depressiva gebruik. Citalopram. Wat een hel was dat. Mijn klachten werden nog erger en het werd een onmogelijk zware tijd voor mijn gezin en voor mij. Ik gaf mezelf overal de schuld van. Dit deed ik immers zelf? Kanker overkomt je. Dit deed ik zelf! Nee, ik zat volledig op het verkeerde pad. En kwam daar ook lange tijd niet van af.