7. Depressie te lijf
De anti-depressiva deden hun werk. Of deed ik dat zelf? Of was het gewoon de tijd? Of de goede berichten?
Alle controles waren goed. Dat zat mee. Het was wachten op 2023. Dan zou er weer een darmonderzoek komen. Daar zag ik erg tegenop. Ondertussen werkte ik weer zoveel mogelijk, met wisselende energie. Ik had nog steeds last van schuldgevoel. En wilde laten zien dat ik ook zonder anti-depressiva kon.
Poging 1 mislukte volledig. Huisarts verbolgen toen ik haar belde. Dat ik haar niet had geïnformeerd. Dat mocht niet nog een keer gebeuren.
Totdat het darmonderzoek kwam. En alles goed was.
En mijn vader overleed, uit zijn lijden werd verlost. En ik dat doorstond. Zonder omver te kukelen.
Had ik dan niet genoeg vertrouwen getankt om zonder anti-depressiva te kunnen. Ik smeedde een plannetje. Manlief zou drie weken gaan fietsen in India. Ik zou een kitten in huis nemen. En in de drie weken zonder man, maar met kitten zou ik voldoende afleiding hebben tijdens het rot voelen door de afkickverschijnselen. Ik zou dan als man terug kwam met trots kunnen verkondigen dat ik zonder pillen kon! Tataaa!
En zo ging het. Het was niet makkelijk, maar het ging. Overal dikke streep onder, en weer door.
Totdat er iets gebeurde in het patroon van mijn CEA-tumormarker.
1 reactie
Ik heb u blogs gelezen Jeetje wat een rollercoaster zit jij tot heden en wat omschrijft u dat goed in u blogs. Ik ben partner en mantelzorger van mijn man en dacht dat wij in een rollercoaster zitten sinds 2023 maar bij u is het wel een heel heftige rollercoaster. Ook mijn man zit in paliatieve fase na het lezen van u blogs besef ik dat het altijd nog erger kan dan wat wij meemaken. Ik wens u veel sterkte en kracht toe