8. In de ban van de tumormarker.

CEA-waarde. Elke keer geprikt. Longfoto en lever/buik echo. Elke controle gemaakt. Telkens goed nieuws. Uiteraard. Ik ben een zondagskind. En heb veel geluk in mijn leven.

Totdat vorig jaar juni mijn CEA waarden waren gestegen. Het schommelen rond de 2,5 had plaatsgemaakt voor een 4,2. 4,2!! Dat was hoger dan de waarde ten tijde van mijn darmtumor (die was toen iets boven de 3). ALARM! 

Hele gezin bij elkaar. We waren geschrokken. Zou dit betekenen dat de kanker terug was? Nee, dat niet. Dat vertelde de arts. De waarden waren keurig onder de referentiewaarde 5. Maar er was wel een wijziging in het patroon. Daarom al 3 maanden later bloedprikken. Was ik gaan roken? Nee. Had ik nieuwe medicatie? Nee, ik was helemaal medicatieloos. Dan was het misschien een ontsteking. Rustig afwachten. Man en zoon zouden probleemloos op vakantie kunnen gaan. Zij zouden nu samen gaan fietsen in India. En dochter en ik konden rustig onze gang gaan. Geen zorgen.

Drie maanden later waren de waarden gestegen naar 4,9. Onder de 5. Dus nog niets aan de hand. Echt? Er begon toch een klein beetje twijfel te komen. Maar die schoof ik snel terzijde. Want begin schooljaar 2023/2024 was ik voor mijn gevoel eindelijk weer helemaal top. Ook waren mijn kinderen dit schooljaar uit huis gegaan, voor het eerst op kamers - wat een verandering!!, ik voelde me dolgelukkig. Alles klopte. De twee voorgaande starten van een schooljaar waren mislukt en/of weifelend, nu volle vaart vooruit!! Heerlijk. Zo hoort het leven te zijn.

Dan wordt het 31 oktober 2023. Mijn bloedwaarden zijn gestegen naar 6.2. Nu moest ik onder scan. En daar lag ik dan binnen een paar dagen. Zou het getal 6.2 mijn leven drastisch gaan veranderen? Het antwoord was ja. Er zat een grote tumor verstopt in mijn rechterlong. Niet te zien op foto's. Maar nu via de petscan te zien. Dit was niet best.