een stap in de goede richting

Vakantie weer voorbij. Het was lekker, maar baalde daar dat mijn lichaam mij echt in de steek liet.

door de rit naar Spanje was mijn achter handrem afgebroken [door een hoes die te strak zat]

Dus kon alleen op vlakke weg fietsen. Lopen was geen succes door verergerde hielspoor. Dan maar zwemmen. Ik had 4 banen gezwommen, dat vond ik al wel zwaar gaan, maar vond dat ik iets moest doen. Dat heb ik geweten. ik werd s' nachts  wakker van een enorme last van mijn rechter arm. Ik kon heb niet bewegen. Mijn schouder voelde warm aan, ik had klapper koorts, zoveel pijn dat ik bijna moest spugen.  ik vermoed een slijmbeursontsteking. [al eens eerder gehad]

Dat heeft 2 dagen geduurd,[ nu nog steeds s' nachts last van], de fysio zegt overbelasting . Toen er maar aan toe gegeven om alleen te poedelen in het zwembad. De zee was ook erg lekker, maar het was te zwaar om eruit te komen, het was grof zand waar je tot over de enkels in weg zakte, en schuin omhoog liep. 

Gisteren eindelijk een stapje vooruit gegaan, de eerste keer bij fysiosport geweest. 

En afgelopen week alle dagen een stuk gefietst.  15 á 20 km. Gisteren dus ook. Dat was dus teveel, ik kon 

s' avonds geen pap meer zeggen, helemaal gevloerd. En helaas vandaag ook geen fut gehad om wat oefeningen thuis te doen. 

Eigen schuld. [ wil zo nodig laten zien dat ik dat wel aan kan] Maar ja ,ik weet nu dat dat dus niet kan, en dat het noodzakelijk is dat ik het rustig opbouw. 

Ben benieuwd hoelang het duurt voordat ik het mij niet kan schelen wat de buitenwereld hier iets van vind. 

Er aan toegeven dat dingen nu [nog] te zwaar zijn. 

Komt tijd komt raad

1 stap teveel zijn er 2 achteruit.