Operatie van groot succes naar operatie "sponge-bob"

Ik ben nu anderhalve week al in het ziekenhuis heb veel tijd, dus ook tijd hier maar eens een flink verslag te doen.

Vóór de operatie

Ik moest rekenen op een openbuik operatie en een tijdelijk stoma, want het zat diep, de extra bestraling en plastisch chirurg waar ze het in het vorige ziekenhuis over hadden was totaal niet nodig. Maar ze gingen met een kijkoperatie eerst starten en dan zouden ze ter plekke beslissen.

De eerste operatie
Anderhalf week geleden werd ik wakker zonder tijdelijk stoma. En met het nieuws dat het zo goed gelukt was, dat een illeostoma niet nodig was. Verder werd ik wakker met een catheter voor urine, kreeg antibiotica en schrok niet echt van de wonden. Een lange onderaan snee van 10cm in de breedte waar 15cm endeldarm doorheen was gehaald. Een verticale onder navel 4cm en gaatjes voor de kijkoperatie. Met de rug cathether was het wel te doen de pijn en je middenrif is half verdoofd en tintelend. De pijn in de schouders (komt van het opstijgen C02 waar ze je bui mee opblazen) was af en toe verschrikkelijk maar met roteren van armen en allerlei oefeningetjes die ik zelfs in bed deed, was ik die pijn vrij snel de baas. Ik kon ook vrij snel al lopen wat de verpleging allemaal verbaasde. Ontzettende lieve aardige mensen, wat een nieuwe wereld voor mij die zorg. Ik dacht hier kom ik heel aardig vanaf zo en zat helemaal in een positieve flow! Na 2 dagen kreeg ik wat pijn in de buik en voel zelf koorts opkomen.  Verpleger erbij gehaald voor check, die alarmeert zaalarts, ze dachten aan een bacterie wat wel vaker voorkwam. Een naadlekkage leek erg onwaarschijnlijk. Toch kwam een arts waarschuwen dat ik daar rekening mee moest gaan houden. De koorts ineens snel omhoog naar maar liefst 39,5.? waauw wat is dat ? Twee antibiotica flessen en een nachtrust brachten het terug naar 37 en het lijkt onder controle. Ik lief zelfs alweer regelmatig met mijn stellage van flessen en slangen over de gangen te dolen.  De  ruggeprik èn cathere mogen eruit en het plassen komt dan ook snel op gang. Want advies om te bewegen paste ik direct toe en ik liep veel rond en hoe minder slangen, hoe meer lopen. En op zoek naar eiwit rijke voeding. Dat wordt er hier ingehamerd, ik volg de adviezen trouw op. Het uit bed gaan is echter erg pijnlijk en ik moet vaak. Ik vind er een truc op met een zogenaamde urinaal die ik strategisch onder de jongeheer plaats en tussen de benen. Het enige wat ik kan is op de rug liggen dus laat ik het gewoon komen. Een nacht wordt ik wakker met een omhoog gekomen urinaal en sterk vergrote jongeheer. Een "odol" is verschenen. Ik ben dolgelukkig; dat betekent dat de zenuwen niet beschadigd zijn! Daar was ik zo bang voor. Onterechte angst, eindelijk.

De tweede (spoed)operatie
Ik wandel dus vol goeie moed weer op de gangen. Een vrouwelijk arts vraagt me naar een meneer met mijn naam, bizar. "u loopt hier gewoon rond? Dat kan helemaal niet hoe ik u zie, u heeft torenhoge ontstekingswaardes . Er is echt iets aan de hand. Ik wil u direct onderzoeken op lekkage met een scan omdat uit te sluiten of actie te ondernemen, en wel NU". Met spoed een scan met een prachtige blondine en grappig amsterdams accent regelt het allemaal professioneel. Er volgt nog een systeem crash van een uur die het wachten op de uitslag tot emotionele pieken opdrijft. Bad news; er is lekkage te zien de arts toont me meteen een filmpje op haar mobiel, "maar we zijn er op tijd bij en daarom voel je er nu niet zoveel van". Ik wordt met een spoed team (het is weekend) naar de OK gebracht, snel uitgelegd wat er gaat gebeuren. Dat ik als het verkeerd gaat zelfs met permanent stoma wakker kan worden. Slik. En dan wordt ik wakker op de IC . Schrik niet: want die was toch totaal leeg en voor team  ff handig mij daar bij te laten komen uit narcose ( dus geloof het nieuws niet over volle IC mensen, het is een doolhof met lege bedden wat ik gezien heb. En ook dit weekend nu ik hier zit te typen liggen en meer bedden leeg op de afdeling). De tip van de twenste anesthesist was dat ik aan vrolijks moest denken vlak voor de narcose Dat werd een mooi strandje in kroatie, waar ik mijn zoon van 11 beloofd heb ooit naar terug te gaan als papa weer beter is en we samen naar de rots zwemmen waar we ooit van af gedoken zijn (5 en 7 meter hoog)

Ik wordt nogal vrolijk en zeer uitbundig wakker met een tijdelijk stoma. Ik zit zelfs in een complete trip van lol en lachen. Alles gaat 2 keer zo snel en ik ben wel zo alert dat ik vraag mijn vrouw te bellen dat ik in een hele rare vrolijke bui ben dat ze niet moet schrikken. Een deel van de familie is er zelfs ook. Ze beschrijven me later als een wild feestbeest in bed helemaal niet ziek overkomend en erg druk.  Toen ik weer serieus was ook het serieuze nieuws. Geen defect te zien, he??? Maar wel in de holte van het lek is alle ontlasting weggezogen en schoongemaakt. Ook is goed nieuws dat het nooit in het bekken is kunnen komen en de schade dus erg beperkt en lokaal is. Vandaar dat ik er gewoon nog mee rondliep. Nu moest dus de binnenkant onderzocht worden. Twee zeer irritante drains zitten in de gaatjes van de kijkoperatie en voelen als een ware marteling. Mijn stemming slaat flink om en ik heb één van mijn denk ik zwaarste nachten in mijn leven als ik met veel pijn wakker wordt en naar de wc gaan een mega opgave blijkt. Ik zie het worst case scenario voor me dat ik met een poepzakje en een handdoekje over mijn buik tegen mijn zoon zeg dat ik nooit meer met hem van de rots zal springen en zit er compleet en flink huilend helemaal doorheen. Die positivo heeft ook ineens een donkere kant waar ik zelf van schrik. Het lukt me toch te slapen en ik geef aan de verplegers aan dat ik er even flink doorheen zit, ik wordt geweldig opgevangen. Een geestelijk verzorger komt vol begrip het verhaal aanhoren. Ook de vriendenkring, familie en gezin steunen met apps bellen kaarten en berichten "Hou vol je kan het!"

Scopie voor diagnose lekkage
Met het cameraatje zien ze dat de lekkage aan de binnenkant de naad voor maar liefst 40% had losgemaakt. Niks klein gaatje! Zo ging ik van niet eens 'n stoma en succes naar mogelijk een permanent stoma als dit afgekoppeld moet gaan worden. De vrouwelijk chrirug die in het dreamteam van de 1e operatie zat, zegt er echter alles aan te willen doen, dat te voorkomen. Ze heeft een plan wat ze "sponzen noemen" het blijkt "endo sponge" te heten als ik het google en youtube. Ze zuigen dan het wondvocht continue uit de lekkage waardoor de holte moet gaan krimpen en uiteindelijk dichtgroeit. Eventueel aangevuld met een stukje hechten wat via de anus kan. Het is de grote vraag of dit gaat aanslaan. Ze willen geen enkele uitspraak over kans van slagen doen. Een verpleegster zegt dat ze vaak meemaakt dat het werkt, dus dat geeft wel moed. Ik moet een hele week extra blijven met 3 spons behandelingen met opname. Daarna kijken of het aanslaat, zoniet weer verder kijken wat beste is. Van 5 dagen zitten we nu dus op ineens 2 weken opname.

Spons behandeling "derde" operatie.
Voor de derde keer wordt ik van de wereld gemaakt. Met wederom een beetje ketamine toegevoegd aan de andere dingen (slaapmiddel), omdat de anesthesist heel blij was dat ik daar goed op reageerde. Ketamine is 'n zeer goeie pijnstiller maar sommige mensen reageren er niet goed op. Ik wel, en dat vond ie belangrijke/nuttige informatie. Het is even zoeken naar de juiste mix per persoon en omdat dit elke 3-4 dagen moet ook bij voorkeur de minst schadelijke. De uitleg en hulp, ach alle mensen hier, ze werken fantastisch voor je. 

Na de 1e spons
Ik wordt wakker met verhaal dat er 2,5 spons in ingebracht is. Loop met 2 vacuum flessen en draden aan mijn achterkant. Voor de flessen krijg ik eerst een plastic tasje om het mee te zeulen en daarna nog een heel lief tasje van een ex patient die daar wat op bedacht heeft. Toch heb ik dan een hand nodig en dat zint me niet. Ik bel mijn vrouw een rugzakje mee te brengen. Je moet lopen voor herstel, tja dan moet dat wel gemakkelijk gemaakt worden. Na  dagen zeuren mogen de drains eruit die het meeste pijn geven, niet eens de snedes zelf meer. Dat mag dan 1 voor 1 per dag. Ze zitten erin voor melders en chirurgen hebben dat nodig, maar de verpleging leeft met me mee dat het vrij zinloos lijkt gezien het erg weinige vocht. De 1e drain is er snel uit, maar de 2e een pijnlijk drama, met 2 verpleegsters, zelf trekken en ook nog de zaalarts en veel auw roepen voor de grens lukt het tot slot de maar liefst 15cm buis eruit te krijgen die aan het ingroeien was met stolsel. Maar eenmaal verlost hiervan ga ik met sprongen vooruit. Ook nu knap ik weer snel op met schoolvoorbeeld bloedruk, pols en bloedwaardes. ik loop al weer rond op de afdeling met rugzkakje en weinig pijn. Doe zelfs een soort bootcamp workout met de stangen die ik in gangen vindt, en ook traplopen gaat goed.  De arts komt 's ochtends kijken verbaasd zich over mijn fitheid en zegt toe, te gaan kijken of die week opname nog wel nodig is gezien het snelle herstel. Ik test mezelf op een hometrainer en fiets 10km in 20 minuten, totaal bezweet maar het lukt. Een dagje verlof mogelijk en na de 2e spons sessie alleen nog polyklinisch is wat me nu ik zit te schrijven hier, is me beloofd.....operatie sponge bob is mijn laatste redding naar een normaal leven met als dat lukt behoud van alle functies....duim met me mee.