Consult neurochirurg
Binnenkort is het zover...
Ik staar naar dit beeldscherm en roer in mijn pikzwarte koffie.
Ook mijn gedachten zijn meer donker dan licht. De zenuwen gieren door mijn lijf.
‘Moet de bodem er soms uit?’ krijst mijn vrouw uit de keuken.
Haar stem slaat over en ze stampvoet de trap op. De slaapkamerdeur slaat ze met een klap achter zich dicht. Dan is het stil in huis, akelig stil.
Ik help mijzelf herinneren dat ook dit liefde is.
Haar hart die klopt voor twee.
3 reacties
Hoi,
Wat moeilijk zeg. Ik zit met de zelfde dingen. Wij, de patiënten, voelen het anders dan de gene die er bij staan. De bommetjes, zoals ik het noem, staan op scherp. Ik wens jullie heel veel sterkte, kracht en liefde
Monique
Ja, ik dank je voor je reactie.warme groet terug van mij.
Dat laatste is mooi gezegd.
Sterkte.