Zwijgen als één

Ik kijk hem niet aan. We zwijgen, even maar, dan mompel ik de gevreesde woorden.

Hij knikt, al zou hij liever schreeuwen, zou ook ik liever schreeuwen.

Toch zwijgen wij. Wat valt er in vredesnaam nog te zeggen?

Onze zielenroerselen verstrengelen zich als mijn ontspoorde DNA.

Samen zijn wij opgegroeid, grootgebracht. Lachen, huilen maar bovenal leefden wij het leven.

Het is fucking Godgeklaagd. Elke beweging ontsproot in gezamenlijkheid.

We kijken elkaar aan...  en vouwen onze handen samen als één.