DAT KAN IK NIET MEER…

“Dat kan ik niet meer, eerst kon ik———.”

Een veelgehoorde uitspraak onder de hersenletsel patienten  en dan wordt bovenal  gedacht in de hedendaagse beperkingen en het verleden bezien vanuit mogelijkheden. Alsof het een sprookje zou betreffen. Ik was feitelijk gezien precies hetzelfde  en mijn grootste angst was ooit om mijn spiermassa te verliezen, invalide te worden en bovenal als fysiotherapeut niet langer competent te zijn. De meeste neurologisch getroffenen zien zichzelf als minderwaardig, in de ogen van de heersende norm. Immers niet langer kunnen zij als volwaardig lid van de maatschappij fungeren. Werk is hierbij een belangrijke maatstaf.

Ik zou geen haar beter zijn geweest als ik nooit in coma was geraakt. Door zeven maanden lang mijn geest echter niet te hebben kunnen gebruiken ontwaakte ik en was zielsgelukkig, al lag mijn lijf in de kreukels en diende ik met een tillift uit bed te worden gehesen.

Mijn bewustzijn was intact, ook de zintuigelijke gewaarwordingen van het alledaags bestaan: eten, praten, drinken, lachen. Het was geluk in de overtreffende trap om te kunnen en mogen voortbestaan. Mijn vrouw en dierbaren diep in de ogen te kijken.

Bewustzijn dus.

In de haptonomie spreken wij over levenslust. Elke stap was en is een stap voorwaarts.

Te kijken en beschouwen dat er te allen tijde mogelijkheden zijn, al zal het nooit meer worden als voorheen. Bovenal mag je trots zijn dat je het overleefd hebt, dat je er nog bent, dat je zo hard hebt gevochten. Door de ogen van mijn lieve vrouw leerde ik mijzelf kennen en zag ik niet slechts het wanstaltige lijf dat de spiegel ogenschijnlijk projecteerde.