GOEDBEDOELDE ADVIEZEN

Goedbedoelde adviezen

Lieve allemaal, ik wens jullie stuk voor stuk veel succes, in de breedste zin van het woord.

Persoonlijke noot is dat ik deze dagen erg met mijzelf word geconfronteerd, en dan doel ik op moeheid, moeheid en moeheid. Mijn collega fysiotherapeuten komen met allerlei goedbedoelde adviezen, waar het mijn voeding, ademhaling of mijn zwaarlijvigheid betreft.

Ook daar word ik moe van, al is het goedbedoeld.

De zogenaamde “reparatie-reflex,” is de neiging van de gemiddelde hulpverlener om te willen repareren: in dit geval ons aangedane lijf. Het keurslijf van normaliteit is dan het uitgangspunt.

Op de opleiding Haptonomie leerde ik ooit van een zekere Mieke, dat zij het als een zegening ervoer, soms te mogen zijn: met inbegrip van de pijn en het gehele scala aan klachten. Dat zij even niets hoefde. De therapeut in kwestie verstond de edele kunst niet  in te grijpen en slechts te voelen en luisteren. Te zijn.

Lieve allemaal het is de eeuwige strijd tussen onder en overbelasten.

Als fysiotherapeut/NAH patient bevind ik mij voortdurend tussen deze twee uitersten.

Al tien jaar lang train ik zeven dagen per week en loop steeds meer tegen mijn grenzen aan, nu de druk van de maatschappij een inhaalslag lijkt te maken.  Rust nemen is en blijft echter lastig.

Alsof je een formule 1 binnen de bebouwde kom wil laten rijden(voorbeeld van mijn vrouw).

Ik wil als fysiotherapeut/ervaringsdeskundige  mij er bewust van zijn en blijven dat  wij allemaal geconfronteerd worden met machteloosheid, dat niet alles te controleren is maar dat wij ons desalniettemin niet verzetten tegen de ogenschijnlijke obstakels.

Als therapeut hoop ik dit uit te stralen, dat ik weliswaar ben gehavend maar weer op eigen benen sta.  Wellicht is dat het beste “advies” wat ik kan geven of nemen?

Warme groet van Asko.