Ben je soms bang?
Angst is een slechte raadgever zeggen ze altijd en dat is ook zo. Maar iets waar je geen grip op hebt, wat buiten je macht ligt dat kan je bang/angstig maken. Dat geldt niet voor iedereen. Soms zie je juist een contra reactie. Mensen verdringen hun angst tegen beter weten in. Het is ook niet verstandig om die twee werelden met elkaar te verbinden. De mensen die bang zijn snappen niet dat de mensen die het niet zijn zo naïef kunnen zijn. Omgedraaid wordt er dan vaak makkelijk gezegd ‘dat mensen niet zo angstig moeten zijn, want dat lost ook niets op’. Zo makkelijk gaat dat natuurlijk niet.
Ik hoor persoonlijk meer bij de groep die probeert de angst te parkeren omdat je daarmee ook niet verder komt. Maar aan de andere kant ben ik soms ook wel bang omdat het dan heel dichtbij komt en ik het gevoel heb alle grip te verliezen.
Toen ik de diagnose kreeg moest ik wel even slikken. Niet beter worden. Geen idee waarom de kanker er is. Je kunt nog wel een paar keer behandeld worden.
Ik vond dat lastig. Vooral omdat het voelde als Russisch roulette. Natuurlijk bracht de arts het niet zo, maar zo voelde het wel.
Eigenlijk bestaat het traject, voor mij, uit twee zaken. De lange termijn. Hoe gaat de toekomst eruit zien? En de korte termijn. Wat gaan we doen en gaat het aanslaan en welke bijeffecten ga ik ondervinden?
Dat eerste kan ik goed parkeren. Daar is een ‘keuze’ voor me gemaakt. Ik heb nu eenmaal dit lichaam en deze ziekte. Daar kan ik weinig aan veranderen. Laten we hopen dat er nog veel in het vat zit en zorgen dat het heden er zo mooi mogelijk uitziet.
De korte termijn is soms lastiger. Vooral omdat we nu ‘wachten’ tot ik weer ga kuren. Waarschijnlijk niet voor het einde van het jaar. Celdeling is gaande. Die cellen moeten ergens heen. Ook IgM neemt toe. Er gaan dus bijeffecten komen. Maar ga ik met dezelfde te maken krijgen als de vorige keer? Dat is niet zo te zeggen.
Door infecties kan mijn lichaam heel slecht reageren. U moet dan denken aan klachten als zware vermoeidheid, kracht verliezen of een grieperig gevoel. Koude handen en voeten, maar ook pijn aan gewrichten en knokkels. Verlies van smaak en geur en dus ook onderdrukking van het hongergevoel. Dit kan wel eens twee weken aanhouden en dan heb ik plots lichte keelpijn of een ooglid infectie. Beiden zijn dan in één à twee dagen weer weg en het bleek dat het lichaam dus tegen deze infecties vocht. Het immuunsysteem werkt dus wel.
Maar het kan ook zijn dat ik heel kortademig word en een licht gevoel in mijn hoofd krijg. Zuurstof komt wel binnen en mijn longen doen niet pijn maar ik merk dat er weinig zuurstof naar spieren en organen wordt getransporteerd. Een paar dagen strikte rust en alles is weer normaal.
Kortom er komt van alles langs maar op het einde weten we pas wat het was of is het opgelost. Dat maakt dat me dus ook wel angstig. Want blijft deze situatie nu langer of tot we gaan kuren? En wanneer is dat ook al weer?
Ook zorgt het ervoor dat ik dan wel elke dag met mijn ziekte bezig ben. Dan heeft de ziekte me in zijn greep omdat ik er niet van kan ontsnappen. Als ik me ‘fris’ voel dan is het meer op de belasting letten en dat is het dan wel.
Angst is een slechte raadgever maar soms is die angst er en soms moet je je er ook even aan overgeven. Probeer het niet te lang te doen en perspectief te zoeken.
6 reacties
Angst is zeer herkenbaar voor ons kankerpatiënten. Er wordt geen onderscheid gemaakt in genezen of palitatief. Elke keer wanneer er weer een controle plaats vind komt het kankerspookje weer naar boven.
Het is de kunst om het te parkeren en tussen door te kunnen genieten. De ene keer lukt het je wel en de andere keer is het moeilijker. Vooral wanneer er ook nog negatieve dingen in je omgeving gebeuren of onverklaarbare pijntjes.
Wanneer de behandeling tijdelijk gestopt is zoals nu en je krijgt last/ontstekingen dan zou je altijd de arts kunnen vragen om een controle. Zeker met angst. Al was het alleen maar om je gerust te kunnen stellen. Angst en Stress is ook niet goed voor je lichaam.
Ik kan het parkeren gelukkig en meest van de tijd probeer ik ook positief te denken en zijn. Geef de hoop nooit op er gebeuren nog altijd wonderen.
Liefs Alise❤
Parkeren is het juiste woord (ik hou niet van een plekje geven)er zit al genoeg in mijn lichaam wat er niet hoort ;-) een plekje geven buiten mijn lichaam dat kan.
Sommige zeggen je steekt je kop in het zand je wil het niet zien.
NEEEEE dat is het niet ik ben mij zeker wel bewust van wat er gebeurd ik wil er alleen niet negatief mee omgaan, waarom kijken hoeveel mensen er overlijden ik kijk veel liever naar de uitzonderingen want daar wil ik dolgraag bijhoren.
Dat is voor mij de manier om goed door te gaan.
Ik heb van de week twee hele nare dagen gehad en dat was even een test want gisteren voelde ik mij heel erg goed en vandaag ook (het leek net of ik even moest voelen dat ik niet over mijn grenzen moet gaan).
Nu geniet ik nog meer en zoeken wij naar mogelijkheden en kansen.
GENIETEN, en een stapje terug (dat is zoiezo niet verkeerd als je altijd maar aan het rennen bent, accepteren nog een nieuw doel. er zijn er zoveel dat ik nog heel lang moet en wil leven om dat allemaal waar te maken. ).
De twee donkere dagen maken deze dagen heel veel lichter en daar ben ik ongeloofelijk blij mee.
Kom maar op ik ben een vechter altijd al geweest en tegenslagen hebben mij sterker gemaakt en doen dat nog steeds ik groei als mens en hoop dat ik nog veel mensen kan en mag helpen.
Warme groet,
Sylvia
Hi Sylvia,
Dank voor je bericht.
Grenzen vind ik nog steeds meer dan lastig in te schatten. Voornamelijk omdat ik niet altijd weet waarom ik in het ‘rood’ ben beland. Vaak weet ik dit een paar dagen later. Soms is het gewoon wat te veel hooi op de vork maar vaak is het vanwege een infectie.
Het enige wat ik weet is dat er veel kleuren rood zijn en ik het liefste bij heel licht rood blijf.
Aan de andere kant is het soms ook lekker om in het ‘rood’ te belanden omdat het duidelijk aangeeft dat je leeft. Daarna maar even op de blaren zitten!
Oh, die snap ik!
In mijn 'opbouwtijd' meer, maar nu nog steeds schendt ik bij tijd en wijle mijn grenzen. In het rood, ja. De blaren herken ik ook. Daarbij dan ook een totaal verrukkelijk gevoel van het wél hebben gedaan! Heerlijk! Dat vergoelijkt pijn en vermoeidheid. Voor mij. Want ja, er zijn er veel meer die daar geen hout van snappen...
Hi Alise,
Dank voor uw reactie.
Controles zijn spannend. Ik denk dat niemand dat kan ontkennen. Na de laatste kuren zag dat er voor mij goed uit en ‘men’ was er van overtuigd dat dit ook een tijdje zo zou blijven. Echter na drie controles ging het bij de vierde mis. Precies een jaar na de laatste kuur een recidief.
Nu zijn we weer een jaar verder en monitoren we de status. Ik ben onderweg naar een moment van behandeling en daar is al over gesproken. Spannend zijn deze controles eigenlijk niet meer omdat we de waardes doornemen en elkaar in twee/drie maanden weer zien. Of eerder in geval van problemen. Zoals afgelopen week. Na een ooglidinfectie die binnen een dag weg was bleef ik kortademig en extreem moe. Meestal is dit een dag of twee/drie maar nu wat langer. In overleg bloed laten prikken en het blijkt dat mijn waarden harder achteruit gaan. Dat is zuur en vraagt wederom om een nieuwe aanpassing. Is de volgende controle spannend? Altijd maar ik neem het zoals het is.
Angst is inderdaad een slechte raadgever, maar soms ontkom je er niet aan. In verschillende situaties is dood ineens heel dichtbij en grijpt me naar de keel. Hoeft het niet eens iets met mij en mijn ziekte te maken te hebben, maar als dierbaren overlijden, voelt mijn kanker dichterbij dan anders.
Mengsel van 'hoe staat het nou écht met mij?' en 'hoe moet ik nou verder zonder hen?'
Ja. Kanker is altijd bij ons. Het gaat vrijwel niet er niet aan te denken. Zo voel ik wel altijd ergens pijn en weet ik vanzelf waardoor dat komt. Sja.. hoe kan ik daar nou niet aan denken?
Lieve groetjes Hebe