In de achteruitkijkspiegel
VRT Amerika verslaggever Björn Soenen heeft longkanker en is terug in België om behandeld te worden. Hij schrijft eerlijk en open over zijn ervaringen. Kanker hebben is een vreemde ervaring want het brengt je terug tot het begin van het bestaan. Alles wat je kende en waarop je kon vertrouwen is abrupt onder je vandaan getrokken en dit geldt niet alleen voor jou maar ook je naasten. Er zijn diagnoses, behandelingen, onderzoeken, gesprekken, teleurstellingen, verdriet en hoop bij betrokken.
Op dit moment zit ik in het ‘hoop’ vakje. Maar ook in ‘onderzoeken’. Elke vier maanden mag ik bloedprikken. Dan zie ik de kleur en viscositeit van het bloed en kan daar al voorzichtig iets uit opmaken. Vervolgens bezoek ik de hematoloog om te zien welke uitslagen het lab heeft geproduceerd. Maar de belangrijkste vraag is altijd: ‘Hoe gaat het nu?’
Eigenlijk hoort die vraag ook aan het begin. Want ik weet namelijk hoe ik me voel en kan dat dan relateren aan het bloed en de uitslag. Ik zal u niet langer in onzekerheid houden: het gaat goed. Het herstel zet door en het bloedbeeld is van een gezonde man. Zelfs het IgM is nog verder gezakt. 2,56 is de laatste stand en als u weet dat het bij een gezonde man tussen de 1 en de 2 zweeft dan is dat een prima resultaat.
Zo zag het er voor de tweede therapie niet uit. Dat moesten de hematoloog en ik ook wel concluderen. Kennelijk heeft de R-Benda therapie zo goed aangeslagen dat we hem in de toekomst wellicht nog een keer kunnen gebruiken. Dat de therapie goed is aangeslagen is ook echt waar te nemen. Eigenlijk kun je dat het beste doen door terug en weer vooruit te kijken. Bij de start van de therapie ging het van het begin goed qua resultaten en gaandeweg waren de kuren ook beter door te komen. Na afloop ging het herstel goed en werd de conditie langzaam beter. Ook bij infecties en griep ging het ‘beter’ dan in het verleden. Terugkijkend is de ziekenhuisopname van vorig jaar een incident geweest dat gekoppeld kan worden aan de onderhoudstherapie. Met andere woorden: als ik die niet had gehad, dan was er waarschijnlijk geen opname geweest. Dus vanaf het einde van de tweede therapie gerekend tot nu (vanaf december 2020) zien we alleen maar een opgaande lijn qua gezondheid en conditie.
Dat ‘er nog steeds rek op zit’ is bijzonder (gezien mijn dossier). Dus nu is de vraag: hoe lang gaat dit nog duren. Die vraag gaan we niet kunnen beantwoorden, dus in september prikken we weer bloed en bekijken we de lab-resultaten. Één ding weten we zeker: hoe langer dit herstel duurt, hoe beter dit is. Vijfeneenhalf jaar geleden gaf de hematoloog me één opdracht: zo lang mogelijk blijven leven. Dat biedt namelijk meer kansen om nog langer op deze aardbol rond te lopen.
Op dit moment maken we er het beste van. We gaan ruim op vakantie (omdat het kan). De hobby wordt weer uitgebreid beleefd en, zoals jullie weten, ik houd alle opties open voor wat betreft een nieuwe baan. Hij is er nog niet maar er wordt aan gewerkt.
Ik wens u allen vast een stralende zomer toe en ben in september weer terug. Mochten er nog belangrijke gebeurtenissen zijn, dan meld ik me uiteraard. Het ga u goed!