Vertrouwen
Een week geleden verliet ik u in blakende gezondheid met als afscheid dat u weer van me zou horen na de vakantie. Daarachter had ik heel voorzichtig een voorbehoud genomen met ‘tenzij’. Die tenzij moet ik vandaag invullen.
Indien het wielernieuws volgt dan was het u voor aanvang van de Giro d’Italia al opgevallen dat het corona-spook weer rondwaart in het peloton. Misschien heeft u op het werk eens gekeken naar de ziektecijfers en viel het u ook op, dat er ondanks het goede weer, genoeg mensen afwezig zijn in verband met ziekte. Vandaag berichtte Sporza al over het feit dat de ASO heeft aangekondigd dat de mondkapjes weer terugkeren in de Tour de France.
Je punt? Vraagt u zich af. Toch geen corona gehad? Eerlijk gezegd weet ik het niet, want ik heb niet getest. Maar ik was inderdaad even geveld door een lelijke luchtweginfectie. Altijd spannend. Zowel fysiek als mentaal. Hoe gaat die zich ontwikkelen? Voelt het hetzelfde als voorheen? Vragen die wederom opborrelen ondanks dat ik in de afgelopen zes maanden geen noemenswaardige ziekte heb gehad. Zelfs de laatste keer was ik blij om al snel de conclusie te kunnen trekken dat het wel goed ging komen. Helaas dacht ik dat vorig jaar in maart ook en een week later lag ik in het ziekenhuis. Ik weet het: een andere situatie.
Dat is het lastige: ondanks alles is het vertrouwen weg. Ook de goede bloedwaarden kunnen niet verbloemen dat ik nog steeds patiënt ben en wel wil, maar niet kan vertrouwen op mijn lichaam. Mag ik vertrouwen op mijn lichaam? Ja, zoals het er nu voorstaat zeker. Maar ik kan het niet. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard zegt men wel en dat is zeker zo. En ik vrees dat als dat, mocht de tijd het toelaten, vertrouwen weer terugkomt het nog een hele tijd gaat duren.
Het vervelendste aan de hele situatie vind ik soms het mentale aspect. Weer in bed liggen als het warm is (de vorige therapie startte in een hittegolf), weer niet meegaan naar familiebijeenkomsten (hoeveel heb ik er in het verleden al gemist?), weer m’n energieniveau zien zakken (en straks weer van vooraf aan beginnen bij de opbouw), weer de dagen voorbij zien trekken terwijl ik wat op de planning had staan….
Overall gezien heb ik het heel netjes gedaan. Toen ik op dag twee mijn longen hoorde rochelen en mijn saturatie voorzichtig zag zakken (bij inspanning) vreesde ik even het ergste. Maar de infectie is nu op dag vier grotendeels voorbij. Buisjes leeg, keel doet niet meer pijn en datgene wat ik ophoest is bijna transparant van kleur. Precies op tijd voor de start van de avondvierdaagse. Ben benieuwd hoe dat gaat aflopen…maar beloofd is beloofd en het is goed om weer in beweging te komen.
Blijf gezond en sterk. Blik op de toekomst!