Progressie houdt aan

Bent u ook overvallen door de herfst? Vorige week rond deze tijd ging ik nog in korte broek en t-shirt op de fiets naar het zwembad (het ging net) en een week later moest de winterjas ‘uit het vet’. Aan de andere kant is dit normaal weer voor deze tijd van het jaar. Niet een periode waar ik naar uitkijk, maar waar ik ook weer van houd. Lente en herfst geeft prachtige sferen maar soms ook heerlijke temperaturen. Er is geen mooiere dag als je nog even in trui of t-shirt in de tuin kunt werken.

 Dit is ook weer een periode van reflectie. Even kijken waar we staan en ook weer even terugkijken op de afgelopen periode. Het boek van Maarten van der Weijde ligt weer op de stapel en een paar weken terug is het laatste consult bij de hematoloog weer geweest. Nog steeds het bloedbeeld van een gezonde man met een licht gestegen IgM. Het fluctueert. Misschien ook wel omdat ik me de week ervoor behoorlijk had geblesseerd aan mijn voet.

 Terugkijkend over de afgelopen drie jaar kan ik alleen maar tevreden zijn. Een onverwacht resultaat zou je ook kunnen zeggen. De enige onderbreking was het ziekenhuisbezoek van vorig jaar mei. Daarna moesten we een duivels dilemma zien te slechten. Dat betekende dat we ervoor kozen om de onderhoudstherapie te stoppen omdat dit de oorzaak van de ziekenhuisopname was. Sindsdien mag ik niet klagen over mijn gezondheid en mijn conditie. Elke keer mag ik aan de hematoloog vertellen 'dat er nog rek op zit'. Het gevoel is dat ik me nog steeds verbeter. Langzaam ben ik voor de vakantie begonnen met sport. Een beetje hardlopen en nu ook een beetje rugby-training. Een jaar geleden was ik al aangesteld als coach van het team van onze zoon wat feitelijk twee keer in de week aardig wat beweging oplevert.

 Eigenlijk is niet eens het herstel van zo'n training interessant maar ook hoe het lichaam omgaat met een blessure. Daar sturen we namelijk ook het immuunsysteem op af. Nu ging ik vier weken geleden, net voor het consult, waarschijnlijk in een oneffenheid in het veld staan met een dikke gekleurde voet als gevolg. De heling ging gradueel en dat is mooi om vast te stellen. Wat ik helaas ook moest vaststellen is dat ik met zulke tegenslag op dezelfde manier omga als met de symptomen van mijn kanker. Ik word kribbig en vind het voornamelijk irritant dat ik belemmerd wordt in mijn dagelijkse leven. Waarschijnlijk komt dit voort uit het lange traject dat ik achter de rug heb waarbij ik elke keer weer wat moest inleveren. Terugkijkend een gevecht van meer dan tien jaar geweest maar met een aanloopperiode van misschien nog wel tien jaar.

 Weer wat geleerd moet ik zeggen. Ik had zeseneenhalf jaar geleden niet kunnen dromen dat ik 'er vandaag de dag zo aan toe zou zijn'. Ik voel me fris en er komt ook weer steeds meer drive in het bestaan. Het lijkt bijna wel een reset van mijn leven. Ik merk dat ook als ik kijk naar leeftijdsgenoten om mij heen die dezelfde inspanning hebben gedaan als ik en er de volgende dag een stuk slechter aan toe zijn.

 Wat ik nu ga doen? Verder werken aan de conditie, want die blijft na twintig jaar behoorlijk achter en verder genieten van wat me geboden word. Over vier maanden staat er een nieuw consult gepland en ik hoop dat ik de komende wintermaanden (de griep staat weer voor de deur) net zo goed doorkom als afgelopen jaar en kan blijven bouwen aan het nieuwe bestaan.

 Het ga u goed. Houd het licht in het hoofd en zorg voor voldoende uitdaging in het leven. Zoek het op en maak er wat van!