De eerste bestraling

Tijd voor actie. Zo voelt het een beetje. Aanpakken die handel. Vernietig die kleine monsters (als ze er nog zijn). Ja ik ben blij dat er weer wat gebeurt, zie niet tegen het bestralen zelf op, maar wel tegen de hele periode. De operatie ging ik in alsof het niets was, maar dat viel tegen. Hier ga ik dan maar niet zo in. Dan valt het misschien mee.

We komen ruim op tijd aan op de afdeling. We nemen er maar weer een bakkie bij. We luisteren en kijken om ons heen. We horen smak geluiden, die heeft een pijntje hier, die heeft een pijntje daar.......en ze zijn allemaal oud. Ik word binnen geroepen. En weer zijn ze zo aardig hier. Ik ga in de houding liggen. Benen over de verhoging, hoofd op de goede plek, snorkel in mijn mond, neusklem op en bril op. We starten..........adem in, adem uit, diepe teug, adem vasthouden en zo gaat het een tijdje door. Hard werken dus. Maar volgens de mensen daar ben ik een natuurtalent. Gelukkig heb ik dus ook een talent. Wanneer het klaar is ga ik weer naar Ronald die in de wachtkamer zit. De afdruk van de bril staat nog in mijn gezicht. Mijn ademhaling nog niet helemaal normaal. Op naar huis. Terwijl ik thuis uit de auto stap merk ik dat ik trilbenen heb. Toch alles teveel aangespannen terwijl ik met mijn talent bezig was. Op naar morgen.