De stip aan de horizon
Ik ben inmiddels alweer 2 weken bezig geweest met het opbouwen van mijn uren. Ben begonnen met 2 en half uur werken op ma, di en wo. De eerste week viel dit behoorlijk tegen. Waar is mijn energie? Teveel prikkels of teveel tegelijk doen gaat niet. De ene dag is de andere niet. De ene dag gaat ook beter dan de andere. De kinderen op school zijn blij me weer te zien. Het is alleen moeilijk voor ze om te begrijpen dat ik nog niet voor de klas sta. Gelukkig mogen ze allemaal om de beurt met me mee voor een kletspraatjes en een paar observatie testjes. Heel fijn om dat met ze te doen. Ook is er nog een collega bezig met reïntegreren. Samen drinken we gezellig een kopje koffie en kunnen we lachen om elkaars foute humor.
Deze week ging het al ietsje beter. De directrice kwam vragen hoe het ging en of mijn stip op de horizon nog steeds op hetzelfde punt staat. Tja, dat weet ik eigenlijk niet. Kan ik per 1 september weer 3 dagen voor de groep, weer onderbouwcoordinator zijn en al mijn taken er omheen doen. Ik moet er nu nog niet aan denken. Ik weet niet hoe ik op 1 september ben. Het idee is om a.s. woensdag voor de klas te gaan en te kijken wat dat met me doet. De week daarna een gesprek over de verdere stappen. Ik moet het denk ik maar per moment bekijken en kijken wat gaat. Dit maakt me wel onzeker. Ik ben gewend alles te beredeneren en niet te voelen. Wanneer ik denk, denk ik kom op. Je hebt alleen bestralingen gehad, bent hersteld van twee operaties en het in de overgang zijn, doen zoveel vrouwen. Anti hormonen geven ook overgangsklachten. Toch ben ik moe, vergeet ik dingen en raak ik geïrriteerd wanneer ik teveel moet. De huisarts zegt dat het erbij hoort. Je lichaam en geest krijgen toch een klap. We gaan het zien en hopelijk ook gewoon voelen. Hopelijk luister ik naar mijn lichaam en voel ik mijn lichaam.
Nu lekker inpakken om een weekend weg te gaan met de tent. De tent voor de eerste keer uitproberen. Kijken of de tent waterdicht is ha ha.
Fijn weekend allemaal.
Knuf Audrey
3 reacties
Oh zo herkenbaar...werk zelf ook in het (speciaal) basisonderwijs. Werk momenteel 5 ochtenden. 3 ochtenden in de ondersteuning en 2 ochtenden draai ik een groep. Idee is om na de vakantie weer fulltime mn eigen groep te gaan doen...hier ook wel heel erg de wil om het te doen, maar tevens de angst dat ik mezelf voorbij ga lopen. Ook ik denk wel eens... kom op, waren 'maar' 3 operaties. Nu moet t toch wel weer kunnen...helaas geeft mn lichaam anders aan, ook een stuk vergeetachtiger dan normaal. Heeft tijd nodig denk ik... Wanneer begint bij jullie de vakantie?
Bij ons begint de vakantie over 3 weken.
Vervelend hè. Het maakt je zo onzeker. Niet weten waar je aan toe bent.
Sterkte met het reïntegreren.
Na je reactie op mijn blog natuurlijk ook even snel bij jou gekeken 😊. Lastig he, je grens herkennen en erkennen. Ik worstel daar nog steeds regelmatig mee. Het is per persoon al zo verschillend, maar ook vaak per dag al voor mezelf. Jezelf vergelijken met anderen is zo nutteloos, al doe ik het zelf ook. Ik heb dan wel 'het complete pakket plus nog wat bonus' erbij gehad en flinke klappen van de kanker, maar ook dat helpt dan niet goed om te relativeren dat iets niet lukt; ook ik denk vaak 'kom op'. Je vergelijkt jezelf denk ik toch vooral met je vroegere zelf en dat wil je terug. En ik heb zelf geen ervaring met hormoonbehandeling, maar ik heb al vaker gehoord dat die als flink pittig wordt ervaren met veel vermoeidheidsklachten, dus zo gek zijn je klachten niet!