Hulp

Zoals ik in mijn vorige blog schreef  zit ik niet lekker in mijn vel. Ik werd vorige week gebeld of ik op de wachtlijst voor de medisch psycholoog wilde of dat ik een telefonische afspraak wilde. Ik heb gekozen voor het laatste. 

Twee dagen voor de afspraak vond ik het best moeilijk wat ik nou moest vertellen. Ik snap mezelf ook niet helemaal, dus hoe kan een ander mij begrijpen. Ik ben er dus maar even voor gaan zitten en ben gaan schrijven. Gelukkig kon ik er wat punten uithalen. 

De avond voor het gesprek vraagt mijn zoon waarom ik met iemand ga praten. Ik vertel hem in het kort waarom en zeg er ook bij dat ik hem nergens mee wil belasten. Het is mijn kind niet een vriendje. Hij heeft zelf aan dat hij nuchter is en dat ik dus best mag vertellen wat er is. Wat een schat toch. 

Gisteren was het gesprek. Aardige vrouw. Ik vertelde haar over mijn hypochondrie, mijn vlakke gevoel, het weinig liefde voelen, mijn muur, mijn gebrek aan kracht die ik in het begin van dit proces wel had, Mijn gebrek aan de levenslust, mijn angst voor terugkeer van de kanker, mijn angst voor uitzaaiingen, mijn angst om niet oud te worden, Het gevoel van alleen zijn in dit proces. In het begin is er zoveel steun van iedereen en dan opeens is het weg. Is het nieuwe ervan af of ben ik voor iedereen weer beter. Ik heb het idee dat ik nu pas met het moeilijkste deel ga beginnen.  En o ja die 45 die ik altijd maar dacht te worden zat me ook dwars  Zo dat is er allemaal uit. Erg negatief, terwijl ik ook weet dat ik enorm veel heb om dankbaar voor te zijn. Ik heb een prachtig gezin en een goede prognose om weer beter te worden. Mensen om me heen die van me houden, geen geldzorgen en lieve klas kinderen op school. 

De psych vertelde mij dat dit er allemaal bij hoort. Niks hypochondrie, dit hebben heel veel mensen die een kankerdiagnose gehad hebben. Met angsten over mijn lichaam die mij te lang angst bezorgen moet ik nasr de dokter. Dit vind ik best lastig. Bij mijn therapie voor de hypochondrie moest ik juist leren minder naar de dokter te gasn. Ik zat daar namelijk iedere week. Ik ga nog even denken wat ik hiermee moet. Verder gaat de  verwerking nu pas beginnen. De emoties moeten eruit. Dat vind ik lastig met kinderen om me heen en het liefst ren ik er van weg en zoek ik leuke dingen om te doen. Ik zet vaak mijn masker op en lach alles weg. 

 Nu moet ik iedere dag even alleen gaan zitten om muziek te luisteren, te lezen, in ieder geval iets met mijn emoties. Ik schrijf nu dus dit blog. Ook werkt corona nu niet mee. Weinig afleiding, maar gelukkig wel veel rust en weinig druk. Het was een fijn gesprek. Over twee weken gaan we verder. 

Voor iedereen een dikke knuf.