Hypochondrie of niet?

Het is alweer even geleden dat ik geschreven heb. Nadat ik weer een beetje begonnen was met werken, zat ik door corona opeens weer thuis. De scholen zijn dicht, De kinderen zijn ook hier thuis. Heel gezellig en ook wel druk. Ik ben nu juf thuis, maar ook een beetje op school. Ik heb het drukker dan daarvoor. Toen was er een duidelijke structuur. Het is moeilijk om te zien waar ik sta. Er staan twee andere juffen voor mijn groep. Zij draaien de groep. Wat kan en mag ik doen. Mijn energie wordt wel beter, maar ik merk dat ik minder kan hebben. Wanneer er teveel op me af komt kan ik dat moeilijk handelen. Deze week ook gesproken met de bedrijfsarts. Het is de bedoeling dat ik in september weer volledig voor de klas sta. Vanaf nu iedere twee weken een half uur per dag uitbouwen, maar hoe gaat dat als de scholen dichtblijven? En hoe als de scholen wel open gaan. Ik las namelijk in het verslag van de bedrijfsarts dat ik niet op locatie aanwezig mag zijn. Dat was niet besproken. Er staat dat ik verhoogd risico heb , maar mij is verteld door het ziekenhuis dat dat niet zo is. Ook staat er nog een operatie op de planning, maar wanneer. Allemaal onzekerheid. 

Ik ben inmiddels met Lucrin en Anastrazol bezig. Ik heb er op wat opvliegers en hoofdpijn na weinig last van. Waar ik wel veel last van heb zijn mijn eigen gedachten. Ik ben een paar jaar geleden behandeld voor depressie, angststoornis en hypochondrie. En vooral die hypochondrie lijkt weer de kop op te steken. Ze zeggen dat de angst na kanker erbij hoort, maar ik ben zo bang dat ik straks weer terugval in oud patroon. Ieder pijntje is weer eng. Alles wordt weer opgezocht op internet en zelfs mijn bloeduitslagen waarvan verteld is dat ze goed waren worden door mij uitgeplozen. Daarbij kom ik wat afwijkende waarden tegen en natuurlijk denk ik dat er iets over het hoofd gezien wordt  Om weer gek van te worden. Ik ben aangemeld bij een medisch psycholoog, maar ook dat is uitgesteld. Ik hoop alles weer wat zonniger in te gaan zien. Weer in de toekomst te durven kijken. Mijn instelling aan het begin van mijn strijd was een stuk positiever, terwijl ik toen nog weinig wist. Nu heb ik toch best een goede diagnose, maar durf daar niet in te geloven. Maar ik wil dat zo graag. 

Zo lekker vakantie, even geen thuisjuf zijn maar lekker proberen te genieten van de kinderen, mijn man en de zon.