Kankerverjaardag

Ik zit nu in mijn bed. Het is de avond voor mijn kankerverjaardag. Het is morgen alweer een jaar geleden dat de diagnose gesteld werd. Vandaag een jaar geleden vertelde de radioloog dat hij het niet vertrouwde. Deze hele week komen er herinneringen voorbij op Facebook. De vrijdag dat ik met mijn moeder en zusje naar de kerstmarkt ging en ik al zenuwachtig was voor het onderzoek. De zaterdagavond dat ik met mijn man en vader naar de wijnproeverij ging. Daar zei mijn vader nog dat het allemaal wel mee zou vallen. En daarna op maandag dus de eerste klap......de radioloog vertrouwde het niet. Daar zat ik met mijn buurvrouw muisstil in de auto. Het zou toch niet waar zijn. De andere ochtend de mokerslag. Ik heb slecht nieuws voor jullie. Er zijn kwaadaardige cellen gevonden. U heeft borstkanker. De kracht en vechtlust die toen vrij kwam. De liefde van iedereen om me heen. Dit heeft me door alles heengesleept  ik wist niet dat ik zoveel kracht had. Ik wist niet dat ik zo sterk kon zijn. 

Nu een jaar later voel ik me dankbaar voor het feit dat ik er nog ben. Dankbaar voor het feit dat zware behandelingen mij bespaard zijn gebleven en dankbaar voor de goede prognose die ik kreeg. Dankbaar voor alle steun en liefde.

Maar er is ook een andere kant. Ook al lijkt het over het algemeen goed met me te gaan, toch is mijn leven veranderd. Het is niet meer hetzelfde als daarvoor. Ik heb altijd een stukje angst in mij. Komt de kanker terug.? Zijn er cellen in mijn  lichaam blijven zitten? Word ik wel oud of is de kanker toch zo grillig en slaat het alsnog keihard toe. Ik worstel nog dagelijks met mijn energie. Ik wil zo graag alles weer kunnen, maar het lukt me niet . Ik wil mijn balans vinden, maar ik ben het kwijt. Gevoel tegen verstand. Ik heb deze week weer 100% gewerkt. Het was niet helemaal de bedoeling, maar het liep zo  Wat ben ik er trots op, maar wat viel het tegen. Thuis blijven zitten zorgt voor terugvallen. Werken voor vermoeidheid. Het gevoel dat ik overal tekort schiet maakt me onzeker.  Dan de pijn in mijn borst, mijn frozen shoulder, mijn spier en gewrichtspijn, opvliegers en andere overgangsklachten. Ik moet er maar mee dealen. Leuk is het niet, maar het is niet anders en ja ik ben er nog. 

Ik ben aan het herbeleven. En voel mijn emoties. De tranen zitten soms hoog en dat terwijl ik een lange tijd niet kon huilen. Ik ben zenuwachtig voor de eerste controle. En eerlijk gezegd voel ik me af en toe best een beetje alleen. In de ogen van andere mensen gaat het natuurlijk best goed met me, maar schijnt bedriegt soms een beetje. Bij de meeste mensen om me heen is dit verhaal natuurlijk naar de achtergrond geschoven. Dat snap ik. Andere mensen heb genoeg aan zichzelf en weer andere mensen vinden dat ik nu wel genoeg aandacht gehad heb. 

Ik hoop dat de controle eind december goed is. Verder hoop mijn balans te gaan vinden. Op naar het nieuwe jaar. 

Xx