Kinderen

Vanmorgen weer naar de bestraling geweest. De vermoeidheid slaat opeens toe. Misschien van het bezoekje iedere dag, misschien van de bestraling zelf of misschien wel van de Lucrin en Anastrazol. Ik ben namelijk gisteren gestart met de eerste tablet. Vanmorgen lekker misselijk. Waar iedereen de afgelopen tijd zei dat ik er goed uitzag, krijg ik nu te horen dat ik er moe uitzie. Ach ja, hoort erbij. 

IK heb een zoon van 14. Hij lijkt alles een beetje naast zich neer te leggen. Toch schrikt hij wanneer oma opeens in huis is. Hij vraagt zich dan af of er iets met mij is.  Hij zorgt goed voor me en houdt het kankerverhaal het liefst binnenshuis. School is school, korfbal is korfbal en daar hoort geen zieke moeder bij. Toch weet zijn mentrix van de situatie en weten de ouders bij de korfbal het ook. Morgen komt er een jongen van een school uit Duitsland een week bij ons logeren. Het is een uitwisseling. Die jongen gaat het gezinsleven hier meemaken en gaat samen met mijn zoon op school en buiten school activiteiten doen. Beetje rotte timing, maar ik wil dat alles voor de kinderen door gaat. In maart gaat hij een week naar Duitsland om het gezinsleven daar mee te maken. 

Ik heb ook een dochter van 10 jaar. Zij verwerkt dit allemaal op een andere manier. Ze is snel bang, heeft een heel kort lontje en is snel verdrietig. Ze durft niet meer alleen te zijn en raakt in paniek als ik weg ben of te laat thuis kom. Op school doet ze het goed en heeft haar juf voor Schoolmaatschappelijk werk gezorgd. Praten met iemand helpt haar. 

Daarnaast heb ik nog een hele klas met kleuters. Mijn groep 1/2c. Er werd gevraagd of ik vrijdag, vandaag dus, nog op school kwam. Ik ben om 13.15 uur langs gegaan. Daar zaten mijn kleine lieve monstertjes. Ze hadden een boekje met kunstwerken voor me gemaakt. Zo lief. Ze waren zelf zo trots en ik dan natuurlijk ook. Ik heb ze weer even heerlijk geknuffeld. Met een blij gevoel en een brok in mijn keel vertrok ik weer naar huis, naar mijn bank. Daar heb ik heerlijk een uurtje geslapen.