Weer thuis

Om 10.50 vertrokken we naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik al snel mijn mooie luxe kamer. We willen deze kamer graag voor de zomervakantie boeken. Het is ook nog eens all inclusive. Eerst het opnamegesprek en de controles. Bloeddruk en temperatuur door de stress verhoogd. Zo zie je maar hoe slecht stress voor je lichaam is. Daarna begon het wachten. Ronald moest i.v.m. corona eigenlijk naar huis, maar mocht stiekem mee wachten. Om 13.00 operatiekleding aan en mijn kalmeringspilletje. Dat kon een uur inwerken.....tegelijkertijd krijg ik te horen dat er al plek op de OK is. Gaan dus maar. Dan maar niet relax. Wat had ik het slecht. Het liefst had ik weg willen rennen. Ik ben niet bang voor de operatie of de narcose, maar daarna. Vorige keer had ik het toen zo slecht en heb ik me zo tot gevoeld. Huilend, natuurlijk niet hard gewoon een paar traantjes, ging ik naar de voorbereidingskamer. Ze waren daar zo lief. Ook in de OK waren ze lief. Denkend aan de aankomende  vakantie op Texel (Dit was het advies van de gynaecoloog), ging ik onder narcose. 

En toen werd ik wakker. Ik was helder, niet misselijk, kon alleen even niet praten. Ik heb een ijsje op en mocht naar zaal. Daar meteen geplast, thee gedronken en koekjes gegeten. De gynaecoloog vertelde dat alles goed gegaan was. Eierstokken zagen er goed uit. Wel wat verklevingen in mijn buik door de keizersnede. Maar verder zag het er goed uit. Daarna mocht ik eten kiezen vanaf een menulijst. Yess ik mag uit eten voor 1 juni. Lekker zalm gegeten. Daarna nog even liggen en toen kwam Ronald me halen. In een rolstoel naar de auto. Lekker thuis op de bank gehangen. Mijn moeder was er ook. Daarna naar bed. Femke nog even naast me. Heerlijk. Toen ik vanmorgen wakker werd had ik het gevoel alsof ik helemaal in elkaar gestompt was. Maar dat mag de pret niet drukken. Dit is voorbij. Nu echt herstellen en mijn leven weer oppakken.