Als elke vezel in je protesteert....

Het is zondagavond, morgenochtend start de neo -adjuvante anti-hormonale therapie.  En ik wil niet. 

Twee- en- een halve week geleden ging ik nietsvermoedend voor mijn jaarlijkse controle vanwege borstkanker negen jaar geleden. In mijn linker borst. In januari nog een extra controle rechts gehad na een ontsteking. Mammografie en echo niet afwijkend. Zes maanden later wel  .... 16 mm, graad 1 en uitzaaiingen in de oksel... niks gevoeld (en nog steeds niet)...en ja, het ging toch echt over mij... Negen jaar geleden heb ik me niet afgevraagd waarom ik, 1 op de 9 vrouwen kreeg toen immers borstkanker. Nu wel, waarom nog een keer? Was 1x niet genoeg? Zinloos uiteraard, je krijgt daar nooit een antwoord op. Wel opnieuw genetisch onderzoek, nu het volledige genenpanel. En een behandeltraject.  Geen chemotherapie vanwege in het verleden behaalde resultaten....iets met een forse depressie....... Het wordt  6-9 maanden voorbehandelen met anti-hormonale therapie, anastrozol en zoladex, want ik zit nog niet in de overgang. Geen tamoxifen, die gaat niet lekker op mijn antidepressivum. Dan opereren en bestralen.

Mijn verstand zegt, aanpakken die voorbehandeling. Maar elke vezel in m'n lijf protesteert..... eerst maar slapen en morgen zien we wel weer verder.