Boobjob
Dinsdag 31 mei 2022 =>
Morgen ben ik jarig... en waar kan je dat beter vieren dan in het ziekenhuis? Wat een timing zeg. De kinderen vinden dit vooral heel erg. Vandaag is het BOOBJOBDAY. Vandaag gaat de kanker uit mijn lijf. Vandaag gaan ze mijn vriendinnen verwijderen en ik weet nog niet of het lukt om hier siliconen vriendinnen voor in de plaats te krijgen. Vandaag ben ik rete nerveus...
Om 7 uur moet ik mij melden in het ziekenhuis. Ik heb ondanks de spanning toch redelijk geslapen. Ik geef de kinderen nog een dikke knuffel en overtuig ze (poging tot dan) dat alles goed gaat komen vandaag. Manlief brengt mij en mijn rolkoffertje (inclusief sexy pyjama's met knoopjes aan de voorkant ;-)) naar het ziekenhuis. We melden ons bij de dagopname, want vanuit daar gaan alle patienten door naar de OK. Vorige operaties mocht manlief mee en bij mij wachten (behalve in 2020 in de Corona tijd). Ik was er dus helemaal op ingesteld dat dat vandaag weer het geval zou zijn. Maar helaas...
Ik word opgehaald, samen met de andere patienten in de wachtruimte, en we moeten direct afscheid nemen. Het overvalt mij. Ik zie dat het mijn man ook overvalt. We nemen afscheid, een dikke knuffel, zoen, succes en ik hou van je. Ik loop achter de verpleegkundige aan met mijn rolkoffertje en kan mijn tranen niet bedwingen. Met de tranen over mijn wangen loop ik achter haar aan en neem plaats op een ziekenhuisbed. De verpleegkundige is merkbaar gestresst. Ze komen personeel tekort om alle patienten straks naar de OK te brengen. Ze merkt mijn verdriet en spanning daardoor totaal niet op. Ik moet mij uitkleden, een operatiehemd aan en ik krijg steunkousen om het sexygehalte nog een beetje op te krikken. Gelukkig heb ik mijn teennagels een lekker fel kleurtje gegeven ter compensatie ;-). Ook nu krijg ik mega veel steun van mijn vriendinnen over de app. Ik laat hun weten alleen te zijn en mij daar ongelooflijk klote bij te voelen. Ze wijken geen moment van mijn zijde en blijven met mij appen, totdat ik naar de OK moet. Wat een toppers zijn het toch! De man naast mij is ook omgekleed en onze gordijntjes gaan weer open. Blijkbaar zit ik in de orthopedische ronde. Ik zie mensen met krukken etc. Als klap op de vuurpijl vraagt de beste man naast mij of ik voor mijn knieen of heupen kom. Waarop ik antwoord: 'Ik kom voor mijn borsten'. Vervolgens sla ik dicht en ergens diep van binnen moet ik er om lachen. Het gezicht van die man en het ongemak haha, sorry meneer, maar ik had dit even nodig. Ik app mijn vriendinnen deze actie en we lachen ons door de gespannen tijd heen.
Rond 7:45 is het tijd voor mij om naar de OK te gaan. De stressvolle verpleegkundige heeft alleen niet genoeg handen om alle bedden te brengen. Ik grap dat ik best uit bed wil stappen om mijn eigen bed mee te rijden naar de OK, omdat ik nu toch nog goed ter been ben. Het voelt ook zo gek, om ineens als een patient in een bed te gaan liggen. Maar goed, ze gaat toch maar niet in op mijn voorstel en wanneer de tweede verpleegkundige er is wordt ik met bed en al naar de voorbereidingskamer gebracht.
Daar aangekomen moet er natuurlijk, na eerst allerlei vragen wie je bent en wat je komt doen, weer een infuus in. Op de een of andere manier heb ik al zo'n voorgevoel dat de verpleegkundige die dit gaat doen geen meesterprikker is. En ik heb gelijk. Prikken, wroeten, ene hand, andere hand, maar er komt niets. Uiteindelijk komt een verpleger het van haar overnemen. Omdat zij al in beide handen heeft geprikt gaat dit blijkbaar niet meer lukken, plus daarbij dat ik zowel links als rechts geopereerd ga worden. Hij stelt even voor een infuus in mijn been te porren. 'Nou', zeg ik, 'als het ff niet hoeft gaan we dat niet doen hoor'. 'Dat is straks het enige onderdeel van mijn lijf dat ik een beetje kan bewegen'. Hij neemt mij gelukkig serieus en besluit een infuus in mijn arm aan te brengen. Ben toch blij dat ik weer even van mij heb laten horen anders zat ik nu met een beeninfuus.
Vervolgens komen de chirurg en de plastisch chirurg. Ze gaan de boel even aftekenen, op de foto zetten en afspreken waar ze de littekens gaan plaatsen. Confronterend hoor die stippellijnen op je borsten... De spanning stijgt en ik word naar de OK gereden.
Het inmiddels bekende klinische kamertje met een blik aan personeel. Ik verplaats mij van het ziekenhuisbed naar het smalle operatietafeltje en de chirurg komt nog een praatje met mij maken. Pffff nu gaat het echt gebeuren. Het OK protocol wordt met elkaar doorgenomen en de chirurg legt zijn hand op mijn schouder met de vraag of het een beetje gaat. Hierop barst ik in tranen uit. Ik heb mij groot gehouden, flauwe grappen tussendoor gemaakt, maar ik ben eigenlijk echt bang. Het lukt mij niet meer om het huilen te stoppen en de tranen stromen over mijn wangen. Ik knik dat ze door mogen gaan en mij onder narcose mogen gaan brengen. Al huilend zak ik weg in de wereld van de narcose.
De operatie heeft ongeveer 3 uur geduurd. Ergens rond 12:00 heb ik een eerste besef dat ik mijn ogen open op de uitslaapkamer. Dit keer merk ik wel dat ze iets uit mijn mond halen, een soort rubberen ding waarvan ik wel eerder had begrepen dat je dit na de narcose in je mond krijgt. Ik krijg het welbekende rakket ijsje toegestopt. Alles daarna is een soort vage mist...
Aangekomen op de opnameafdeling belt de verpleging mijn man dat alles goed is verlopen en dat hij straks langs mag komen. Ik weet nog dat hij aan mijn bed heeft gezeten, maar de narcose heeft er ingehakt. Ik wil alleen maar slapen, het gordijn rond mijn bed dicht tegen de prikkels en mij afzonderen met mijn ogen dicht. Het lukt mij niet om wakker te blijven en de periodes dat ik wakker ben spuug ik de longen uit mijn lijf. Ik krijg verschillende controles, maar ik heb zelf nog geen seconde gekeken naar mijn borsten. Ik heb niet eens de vraag gesteld of het gelukt is met de protheses. Ik wil alleen maar slapen. Mijn man ziet vervolgens een paar boekjes op mijn bed liggen van het merk van de protheses, dus blijkbaar zitten ze er in en is het gelukt. We spreken af dat hij maar even terug naar huis gaat en vanavond om 18 uur met de kinderen komt. Hopelijk voel ik mij dan iets beter. Daar lig ik dan.... in een ziekenhuisbed, 2 drains uit mijn lijf, 2 opvangpotten met smurrie op de grond, een infuus (gelukkig in mijn arm) een partij ellendig te wezen.
Om 17:30 vraag ik de verpleegkundige mij te helpen om mijn pyjama aan te doen i.p.v. het OK schort. Lijkt mij voor de kinderen toch iets fijner als ik er zo fris mogelijk bij lig. Na dit gedaan te hebben, wat overigens soepeler ging dan ik had verwacht, spuug ik weer de longen uit mijn lijf. Voor de tweede keer krijg ik iets tegen de misselijkheid in mijn infuus. Hopelijk gaat dit nu wel aanslaan zeg. Om 18 uur hoor ik de stemmen van de kinderen zachtjes op de gang en vervolgens hun koppies om de hoek. Wat ben ik blij om hun te zien. Ze houden zich goed terwijl ik wel merk dat ze het een beetje spannend vinden. Ze hebben een fruitmandje en een hartjesballon bij. We kletsen een beetje, ik probeer mij beter voor te doen dan dat ik mij voel, maar ik hou het niet lang vol. Na een minuut of 10 kan ik mijn ogen niet meer openhouden. Ik val telkens terug in slaap. Tussendoor excuses dat het mij niet lukt. Ik voel mij rot. Ik wil mij groot houden, maar mijn lichaam kan het niet. Manlief voelt het goed aan en besluit weer te gaan met de kinderen, zodat mama verder kan rusten. Een dikke knuffel en kus, waarbij ik ze beide met een schuin oog naar mijn drains zie kijken. Achteraf hoorde ik van mijn man dat de kinderen best verdrietig waren. Ze hadden zich ingesteld om een uurtje bij mij zijn, maar het ging echt niet. Hopelijk voel ik mij morgen wat beter. Ik schud het niet helpende schuldgevoel van mij af.
Wonder boven wonder voel ik mij in de loop van de avond opknappen. De misselijkheid is weggetrokken en ik heb kunnen eten. Ik lig samen met een hele lieve dame van bijna 90 jaar oud. Haar borst is ook verwijderd. We raken wat aan de praat en ze raakt emotioneel als ze hoort dat ook ik borstkanker heb of had (hoe zeg je dat na zo'n operatie?). Ik help haar tussendoor omhoog te komen in haar bed. Ze begrijpt de knopjes van het bed niet zo goed. Ik maak een wandeling, inclusief infuusrekje, over de gang. Ik maak een fantastische selfie in de spiegel van de badkamer in mijn sexy pyjama, met drains en infuus en ik ga even ergens anders zitten om wat te lezen. Ik heb alleen nog steeds niet gekeken naar mijn borsten. Dat vind ik toch wel spannend. Ik heb niet echt pijn, wel is het zoeken naar manieren om alles te doen zonder kracht te zetten met je armen. Als een soort wokkel uit bed komen bijvoorbeeld. En dan al die slangen er nog bij. Het is een ingewikkeld iets ;-)
De nacht verloopt onrustig. De oudere dame bij mij in de kamer is wat luidruchtig in haar slaap en laat serieus harde scheten. Wat mij vervolgens wel weer laat lachen. Ze hoort het zelf niet, want ze is doof en haar gehoorapparaat ligt op haar nachtkastje. Ik doezel af en toe weg, luister een luisterboek maar echt slapen komt er niet van.
De volgende ochtend.... 1 juni.... mijn verjaardag. Vandaag word ik 41. Een hele rare gewaarwording om op je verjaardag wakker te worden in het ziekenhuis terwijl je net een dubbele borstamputatie en reconstructie hebt gehad. Ik krijg een heel lief filmpje van mijn man en kinderen. De kinderen liggen in een hangmat. Wauw wat een tof kado! Ik krijg een hangmat en een e-reader, zodat ik daarin heerlijk kan herstellen de komende periode. Wat bof ik toch met hun! Ik word verder overladen met lieve berichtjes.
De plastisch chirurg komt langs voor controle. Ze is tevreden over het resultaat en dit is volgens mij het eerste moment dat ik naar beneden kijk en mijn nieuwe borsten zie. Dat valt niet tegen zeg! Natuurlijk nog wat dik en gezwollen, maar mijn eerste indruk is goed. Mijn tepels hebben het wel een beetje moeilijk. Ik krijg oogcompressen waar ze een gat in knippen en die moet ik de komende tijd op mijn tepels dragen om te zorgen dat ze niet te plat worden. Sexy gehalte gaat weer omhoog hoor! Mijn drains lopen nog flink door. Je mag eigenlijk pas naar huis wanneer de drains eruit mogen. Ik vertel haar dat het jammer is dat ik niet naar huis mag gaan, maar dat het is wat het is. Ze vraagt of ik het zie zitten om met drains naar huis te gaan. Uhm ja hoor waarom niet? Ik woon vlakbij het ziekenhuis dus als er iets is ben ik er binnen 5 minuten en als zij het verantwoord vindt, dan prima! Mooi verjaardagskado ;-) Dus ik mag gaan! Ik moet wel iedere dag telefonisch contact opnemen om door te geven hoeveel ml er bij is gekomen in de drains, zodat we kunnen kijken wanneer ze eruit kunnen. Koffertje inpakken, pillen ophalen bij de apotheek en naar huis! Mijn man vindt het wel een beetje akelig met die drains naar huis, maar ik overtuig hem dat dat best wel goed gaat komen ;-) Ik loop met drains door het ziekenhuis en zie mensen kijken. Dat is logisch, maar geeft geen fijn gevoel. Ik wil zo snel mogelijk naar huis.
Ik ben net thuis voordat de kinderen uit school komen. Verrassing!! Zit mama ineens op de bank! Die verbaasde koppies zijn toch goud waard! Ik merk aan mijn dochter dat ze de drains maar akelig vindt en wat meer afstand houdt dan normaal. Mijn zoon is eerder bang dat hij mij pijn doet als hij mij knuffelt. Ik snap hun wel... Het ziet er ook akelig uit met de bloedslangen uit mijn lijf. Maar ik ben thuis, dit station van de kankerachtbaan hebben we gehad!!