DE operatie... of toch niet?

Dinsdag 24 mei =>

Vandaag is de laatste dag voor de operatie. Een amputatie met directe reconstructie staat er morgen op het menu. Wat een bizar idee. Ik moet wel zeggen dat ik mij de laatste weken in sneltreintempo achteruit voel gaan. Ik heb minder energie, een uur wandelen kost al enorme moeite en mijn borst doet pijn. Ik heb het idee dat ik de tumoren gewoon groter voel worden. Wellicht speelt dat drama zich vooral af in mijn hoofd, maar ik vertrouw het gewoon niet. Ik zie als een berg op tegen de operatie, het resultaat, de pijn, het herstel en daarnaast de nabehandeling waarvan ik nog niet weet wat dat mij gaat brengen. Wel of geen chemo's? Maar het moet nu echt gaan gebeuren. De klote kanker moet uit mijn lijf en rap een beetje!

Ik ben in de ochtend langzaam mijn koffertje aan het pakken voor morgen. Speciale pyjama's gekocht met knoopjes aan de voorkant. Dat leek mij wel zo handig met controles en aankleden etc. Erg sexy zijn ze niet, maar ja... morgen is er wel meer niet sexy te noemen vrees ik. Dan zijn die pyjama's vast nog het pronkstuk van de dag! 

Terwijl ik mijn koffertje aan het pakken ben gaat mijn telefoon. Ik zie aan het nummer dat het het ziekenhuis is. Tot mijn verbazing heb ik de plastisch chirurg aan de lijn. Een paar seconden denk ik: 'Goh wat aardig, hij belt nog even van te voren'. Maar al snel heb ik in de gaten dat hij met een hele andere reden belt... Hij heeft een acute hernia en kan mijn reconstructie morgen niet uitvoeren! WHAT THE FUCK... Duizend maal excuses van zijn kant (de beste man heeft hier ook niet om gevraagd natuurlijk), maar ik wil even door de grond zakken. De dagen hiervoor heb ik rustig aan gedaan om mezelf mentaal op te laden voor de operatie. Hij geeft aan dat de chirurg wel zijn deel kan uitvoeren morgen, dus de amputatie en dat het een optie is om de reconstructie uit te stellen en in een later traject te doen. Ik ben in de war, lichtelijk in paniek en wil eigenlijk alleen maar huilen. Die klote kanker moet eruit, maar we hadden een heel ander traject afgesproken dan dit. Hij geeft mij de keuze: of de hele operatie uitstellen of morgen alleen de amputatie. Gelukkig ben ik nog dusdanig mondig dat ik kan aangeven hier van in de war te raken en echt niet zo 1-2-3 deze keuze te kunnen maken, omdat ik niet over alle informatie beschik. Als ik kies om de operatie uit te stellen over hoeveel tijd praten we dan? Ik kan geen weken meer wachten, dat voel ik aan mijn lijf. Ik vraag hem antwoord te achterhalen op deze vraag en mij vandaag nog terug te bellen, zodat ik een weloverwogen keuze kan maken en dit allemaal even kan laten zakken. Hij gaat hiermee akkoord en er direct mee aan de slag. 

Ik bel gelijk manlief op, in tranen, paniek en in de war... Toch kiezen voor een latere reconstructie is een heel ander traject dan dat we voor ogen hadden. Pffff wat een situatie. Ik bel daarna gelijk mijn beste vriendin om even mijn gal te spuien. Tijdens dit telefoontje komt er een ander gesprek binnen. Het ziekenhuis... Vol spanning neem ik op. Ze hebben een alternatief, volgende week al! Dan kan ook de directe reconstructie doorgaan, alleen wel door een andere plastisch chirurg. Jeetje... ik land weer... een week is te overzien. Ik ga gelijk akkoord. Ik krijg een afspraak om morgen kennis te maken met de andere plastisch chirurg, zodat we elkaar voor de operatie hebben ontmoet en alles nog eens hebben doorgenomen. 

Gedurende de dag krijg ik ontzettend veel lieve succes berichtjes van iedereen die nog denkt dat ik morgen word geopereerd. Ik merk dat ik het emotioneel allemaal wel lastig vind om uit te leggen dat ik nog een week met die kanker in mijn lijf moet lopen. Rationeel gezien begrijp ik wel dat dit misschien niet zoveel risico's met zich meebrengt, maar het voelt toch niet fijn en dat is nog zacht uitgedrukt. Ik sta wel achter mijn keuze om de operatie dan met 1 week uit te stellen, zodat ik toch de 2 in 1 operatie kan krijgen die we hebben afgesproken. 

De volgende dag gaan we kennis maken met de nieuwe plastisch chirurg. Een dame dit keer. Wat op de 1 of andere manier toch ook wel fijn voelt. Zij is ervaringsdeskundige in het hebben van borsten, dus misschien helpt dat bij het knutselen van nieuwe ;-) Het gesprek was echter heel verwarrend. Ik kreeg andere informatie dan van haar collega en ik begreep dat zij niet perse een voorstander was van een directe reconstructie met protheses, omdat het eindresultaat wat meer hobbels en bobbels kan geven. Met een traject van eerst expanders krijgt het lichaam volgens haar meer tijd om zich te zetten en het vetweefsel e.d. word dan langzamer goed in vorm gebracht. Ik geef haar aan dat dit gesprek mij in de war brengt, omdat ik andere informatie krijg dan van haar collega waar ik eerder uitgebreid mee heb gesproken. Ondanks die verwarring blijf ik bij mijn besluit, ik ga voor de directe reconstructie. Mits het mij gegund is natuurlijk, want pas op de operatietafel kunnen ze beslissen wat ze kunnen knutselen. Ook van het tepelbehoud is zij niet perse fan. Ik benoem hier toch echt voor te willen gaan. Ik ga met een onrustig gevoel naar huis. Ik moet dit gesprek even laten landen. Over precies 6 dagen, op dinsdag 31 mei, gaat zij mij samen met de chirurg opereren. Ik moet de komende dagen proberen weer vertrouwen hierin te krijgen, maar dit gesprek heeft hier niet echt aan bijgedragen. Niets ten nadele van haar kundigheid, maar de verschillen in informatie zijn te groot... Wat een rollercoaster aan emoties deze week. Het kankerkarretje raast misselijk door...