Kin omhoog, borsten eraf

De kankerachtbaan gaat snel. Aan de ene kant 'fijn' , want je hebt in ieder geval snel duidelijkheid, maar soms gaat de vrije val zo hard dat je bijna niet kunt blijven zitten in het kankerkarretje. 

Op maandag 4 april ontdekte ik de welbekende knobbel in mijn borst, op donderdag 7 april werden er puncties genomen en op vrijdag 8 april kreeg ik de diagnose borstkanker. Borstkanker op je 40ste... het blijft bizar. Deze achtbaan verbreekt alle records! Mijn leven stond op z'n kop. Ik was ineens kankerpatient. Dat woord geeft mij nog steeds kippenvel. Ik... de vrolijke, actieve, bruisende, sta-volop-in-het-leven, 40 jarige vrouw die van gezelligheid en feestjes houdt. Mijn agenda werd ineens niet meer gevuld met leuke dingen, maar met ziekenhuisafspraken. Voorlopig stopt deze achtbaan helaas nog niet, dus ik kan niets anders doen dan hem moedig uitzitten. 

Nadat ik hoorde dat het 'foute boel' was volgde er een paar dagen later een MRI om te checken of er geen uitzaaiingen in de lymfeklieren waren. Ik kan bijna niet uitleggen hoe nerveus ik hiervoor was. Niet voor het onderzoek, maar voor de uitslag. Stel dat het helemaal foute boel is... ik probeerde deze gedachte zo goed en zo kwaad als het ging van mij af te zetten.

Dit keer wist ik wat ik kon verwachten van de MRI dus dat scheelde t.o.v. die eerste keer in 2020. Maar toch... het blijft een benauwde bedoeling. Daar lag ik weer met mijn blote vriendinnen op de zogenoemde bouwplaats qua herrie ;-) Drie dagen na de MRI had ik een afspraak bij de chirurg om de uitslag hiervan de bespreken en het te hebben over het verdere behandelplan.

Weer een afspraak tweede helft middag. Jeetje hoe gaan wij dit doen zonder dood te gaan van de zenuwen? Manlief en ik besloten samen 'gewoon' te gaan lunchen ergens in de stad. Tja, je kan maar iets verzinnen toch? Beetje kletsen, om ons heen kijken en ondanks alles toch een hap door je keel krijgen. Klein wijntje erbij tegen de ergste zenuwen ;-) Alles beter dan dat ijsberen thuis!

Vervolgens met klotsende oksels naar het ziekenhuis en wat duurt wachten dan lang... iedere seconde lijkt wel minstens 5 minuten te duren. Uiteindelijk werd ik binnen geroepen. Daar gaan we.... Zet je schrap... 

Bij binnenkomst draaide de arts er niet omheen en vertelde gelijk dat er GEEN uitzaaiingen op de MRI waren gevonden. Pffffff.... hij had alleen wel ander vervelend nieuws... er werden in mijn borst 6 afwijkingen (!) gezien waarvan ze er van 2 zeker wisten dat dit borstkanker was door de puncties. WTF... 6... ZES... niet normaal.... Omdat er zoveel afwijkingen zijn konden ze mijn borst niet sparen en zal deze helemaal verwijderd moeten worden.  Vooraf chemotherapie om de tumoren mogelijk te laten slinken om toch een borstbesparende operatie te doen was geen optie.  Al zouden ze hier goed op reageren, dan nog zaten ze teveel verspreid over mijn borst. 

Het was voor mij eigenlijk gelijk duidelijk en ergens had ik met dit verschrikkelijke scenario al rekening gehouden. Ik vertrouwde mijn lichaam niet meer. Ik ben jong, heb een geweldig gezin en top vrienden om mij heen. Ik ga niet mijn leven verder in angst leven of meer risico lopen voor een paar borsten. Deze herrie moet eruit! Ik ga niet 1 borst laten verwijderen, maar allebei! Weg met die zooi! 

Ik had nog totaal niet nagedacht over welke reconstructie er dan bij mij zou passen. Die klote kanker moest er gewoon uit en de rest zien wel later wel. Maar die gedachte veranderde toen de arts mij aangaf dat ze van mening waren dat een amputatie met een directe reconstructie in 1 operatie mogelijk zou zijn. Een samenwerking tussen de chirurg en de plastisch chirurg. Wow... daar had ik nooit eerder aan gedacht. Dat scheelt een hoop herrie en een extra operatie! Ze wilden nog wel 1 onderzoek doen om zeker te zijn dat er geen uitzaaiingen zijn en dat is de schildwachtklierprocedure. Mochten er namelijk toch uitzaaiingen op celniveau aangetroffen worden in de okselklieren dan is de kans groot dat er bestralingen moeten volgen. Als dit het geval is kiezen ze er niet voor om een directe reconstructie met protheses te doen omdat dit complicaties kan geven. 

Oké, dus het plan is als volgt. De volgende halte is de schildwachtklierprocedure en in die tussentijd een intake bij de plastisch chirurg. 

Mijn besluit staat vast: KIN OMHOOG EN BORSTEN ERAF