'Mama heeft borstkanker'

... onze kinderen stappen nietsvermoedend binnen... 

'Hey pap, wat ben jij vroeg thuis?!' zegt de oudste. Ze gooien zoals altijd hun schoolspullen verspreid over de woonkamer. Een tas op tafel, een tas midden in de loop en de schoenen worden uitgeschopt. 'Papa is inderdaad vroeger thuis dan anders, komen jullie even zitten?' zeg ik met een brok in mijn keel. Ademhalen, voeten op de grond Es. Mijn tranen prikken in mijn ogen, maar ik besef mij dat wij dit goed moeten aanpakken. De oudste van 12 komt naast mij zitten en de jongste van 10 blijft staan, want die heeft niet zoveel zitvlees en is altijd in beweging ;-) Oké... daar gaan we. Ze voelen allebei dat er iets aan de hand is: 'Is er iets???'. 'Ja lieverds er is wel iets aan de hand'. 

Ik vertel hun dat ik gisteren toch naar het ziekenhuis moest voor controle, maar dat dit eigenlijk geen controle was. Dat ik was gegaan omdat ik een knobbeltje in mijn borst voelde. 'Ze hebben daar gisteren in geprikt en dat onderzocht. De dokter heeft ons net gebeld om te vertellen dat dit niet goed is .... mama heeft borstkanker....' Een mokerslag.... voor een seconde oorverdovende stilte... 

Onze oudste begint ontzettend te huilen en verbergt zijn betraande gezicht in een kussen. Ik dacht even dat hij van de spanning en het verdriet moest spugen. De jongste is zichtbaar in shock, staat als bevroren aan de grond en begint daarna ook te huilen. Mijn man en ik houden het allebei ook niet droog. Ik gebaar naar mijn dochter om ook naast mij te komen zitten in de bank en ik sla mijn armen om hun heen om hun te troosten. Ik vertel ze dat het allemaal goed te behandelen is, maar dat het wel een moeilijke periode zal gaan worden en dat wij er ook verdrietig van zijn. Tussen de tranen en het snikken door komen de eerste vragen: 'Ga je dood?, wordt je kaal?' Ik stel ze gerust dat ik niet dood zal gaan, maar dat ik nu nog niet kan zeggen welke behandeling ze gaan doen en of ik dus kaal zal gaan worden. We knuffelen en deppen onze tranen. Onze zoon staat op en loopt verdrietig naar boven en zegt: 'Ik moet dit even verwerken'. We laten hem eventjes en geven hem de ruimte op zijn eigen kamer te zijn. Onze dochter volgt hem naar boven en gaat ook even naar haar kamer. 

Wij zitten allebei verslagen en verdrietig op de bank. Alle energie is uit mijn lijf. Ik denk dat dit het moeilijkste was wat ik tot nu toe in mijn leven heb moeten doen. De kinderen vertellen dat ik kanker heb en het verdriet en de paniek in hun ogen zien. Kapot ben ik er van... Leeg, hoofdpijn, verdrietig, gesloopt... pffff wat een klote situatie.

Na een minuut of 5 ga ik naar boven om de kinderen 1 voor 1 te knuffelen in hun bed en ze nogmaals gerust proberen te stellen dat mama echt beter zal gaan worden. Met die gedachte probeer ik mijzelf ondertussen eigenlijk ook gerust te stellen. Ik beloof ze alles eerlijk met hun te gaan bespreken de komende periode en niets voor hun achter te houden. Ik leg ze uit welke onderzoeken er nu gaan komen en dat ik hoe dan ook 1 of meerdere operaties zal gaan krijgen. Stapje voor stapje, maar samen staan we sterk!

De dagen daarna zoeken we afleiding, kletsen we, beantwoorden we hun vragen en vloeien er tranen. Mijn dochter zegt met momenten: 'Ik wil er niet over praten, want ik vind het stom!' 'Ja lieverd het is ook mega stom! Kom we gaan iets leuks doen.' Ook komt de vraag van haar of zij dit ook kan krijgen in de toekomst omdat zij ook een meisje is. Ik vertel haar heel eerlijk dat dit inderdaad wel meer in mijn familie voorkomt en dat zij op latere leeftijd waarschijnlijk ook wel goed gecontroleerd zal worden, maar dat het niet betekend dat zij dit ook gaat krijgen. Jeetje wat confronterend om dit zo met je dochter van 10 te bespreken, maar toch wil ik eerlijk zijn zonder haar bang te maken. 

We bespreken met ze dat het goed is om het te delen met vrienden en vriendinnen, zodat deze weten wat er speelt. Ze gingen hier allebei op hun eigen manier mee aan de slag, lees: de ene verteld het via zijn headset in Fortnite aan zijn vrienden en de ander gooit het in de groepschat op Teams ;-). Ook spreken we af dat de mentor en juffen worden geinformeerd door ons, zodat ze het niet zelf moeten vertellen maar zij wel op de hoogte zijn. Die zondag mail ik hun docenten om hun te informeren en met de vraag extra aandacht voor onze kinderen te hebben in deze moeilijke tijd. 

Ook onze kinderen zitten nu in de achtbaan...  Ik ben hier niet schuldig aan, maar het is wel MIJN lijf dat ONS gezin dit aandoet. MIJN lijf sleurt ons allemaal mee in die klote achtbaan waarvan we nu nog niet weten hoe lang die gaat duren, hoe hard deze gaat, welke stations er komen en of onze gordels toch wel goed vastzitten.

Maar... ik heb besloten STEVIG in dit karretje te gaan zitten, DAPPER uit te stappen op alle stations en tijdens de hele rit onze kinderen goed vast te houden. Kom maar op! Ik ga dit WINNEN!! Ik heb een leger aan lieve mensen om mij heen SO BRING IT ON!