Misselijke looping

Vrijdag 8 april 2022

Het lijkt haast op een gewone vrijdag, behalve dan dat ik de kinderen heb wijsgemaakt dat ik vandaag vanuit huis werk. Ze zijn niet meer zo klein en hebben werkelijk alles in de gaten. 'Ik heb een administratiedag dus mama werkt thuis vandaag'. Dat nemen ze gelukkig zonder morren aan en vertrekken vrolijk naar school. 

In werkelijkheid gieren de spanningen door mijn lijf en is mijn hoofd complete chaos. Vandaag krijg ik de uitslag van de puncties en serieus pas ergens rond 16 uur word ik gebeld. Ik weet eerlijk gezegd niet meer wat ik die ochtend heb gedaan. Waarschijnlijk als een kip zonder kop rondgelopen en telkens ergens halverwege de trap vergeten wat ik toch eigenlijk boven ging doen. Normaal ben ik behoorlijk scherp en gestructureerd, maar het lijkt alsof ik met mijn hoofd onderwater leef en alles wat om mij heen gebeurd gewoon niet binnenkomt.

Manlief is die ochtend even gaan werken, maar vanaf de middag ook thuis. We zitten samen op de bank. Allebei zo gespannen als een rietje. Ik kan niet stilzitten en wiebel continu met mijn benen en voeten. Eten gaat nauwelijks. Voor de afleiding kijken we wat oude vakantiefilmpjes die gelukkig af en toe een lach op ons gezicht toveren. Wachten duurt lang, maar dit is onmenselijk. De kinderen gaan uit school naar oma, zodat wij 'in alle rust' met de arts kunnen bellen straks. 

16:00... nog geen telefoontje. Ze konden het exacte tijdstip ook niet aangeven, maar in ieder geval voor 19:00... dat trek ik toch niet zeg... de langste minuten ooit breken aan. 

En dan gaat om 16:15 mijn telefoon. Ik zet hem op speaker. Dan komt die ene zin die alles op zijn kop zet en de snoekduik in de achtbaan inzet: 'Ik heb helaas geen goed nieuws voor je'.  BAM.... het kankerkarretje raast met een enorme kracht naar beneden en ik word direct misselijk. Vervolgens de zin: 'Je hebt borstkanker'. Het kankerkarretje maakt een looping. Mijn eerste (misschien iets te eerlijke) reactie: 'Wat een kutnieuws' en de arts beaamt dat dit echt klote nieuws genoemd kan worden en hij het echt heel vervelend vindt om mij dit te moeten vertellen. Van de 3 tumoren die ze tot nu toe hebben gezien in mijn borst zijn er 2 aangeprikt en allebei foute boel. Ik heb hormoongevoelige borstkanker. Borstkanker... IK-HEB-BORSTKANKER... Het water verdwijnt rond mijn hoofd en het bericht dendert met een ongekende snelheid binnen. Vaag hoor ik de arts nog zeggen dat mijn okselklieren er wel schoon uitzagen bij de echo, dus hopelijk geen uitzaaiingen. Dat geeft hoop... hoop ik.... 

Ik probeer,  ondanks alle emoties, over te schakel op de 'en-wat-nu-modus'. Welke stationnetjes kan ik verwachten? Hoe lang gaat deze achtbaan duren en hoe hard gaat hij? Heb ik wel een gordel om of val ik er ondertussen uit? Daar valt nog niet veel over te zeggen. Eerst volgt een MRI om te kijken wat ze misschien toch nog meer zien en om de lymfeklieren goed te bekijken of er echt geen uitzaaiingen zijn. De arts, die werkelijk waar heel meelevend was aan de telefoon, wenst mij veel sterkte en we zien elkaar na de MRI. Ik hang op en begin te huilen en word misselijk tegelijk. Waarom? Wat heb ik verkeerd gedaan dat dit nu al weer op mijn pad komt? Ik ben toch veel te jong? Wat als het uitgezaaid is? De kinderen? Honderden vragen schieten door mijn hoofd. Verdrietig knuffelen mijn man en ik elkaar. De kinderen kunnen ieder moment thuiskomen en hebben geen idee. We besluiten het gelijk te vertellen. Niet vertellen is geen optie... We hebben de ervaring van 1,5 jaar geleden dat die koppies alles nog erger maken wanneer ze niet alles weten, zeker de oudste. 

Ik dep mijn tranen, neem een paar slokken water en probeer mij voor te bereiden op het gesprek wat wij binnen nu en max 15 minuten met onze lieve onschuldige kinderen moeten gaan voeren. Die gedachte is echt vreselijk.... Diepe zucht...  Probeer mijn chaos, angst, verdriet en boosheid te ordenen, want we moeten dit proberen rustig aan ze te vertellen zonder zelf helemaal in paniek te zijn. Stapje voor stapje. 'Hormonale niet uitgezaaide borstkanker is goed te genezen', verteld mijn rationele ervaren 'borstkankerspecialist' mij aan mijzelf. Die gedachte blijf ik als een soort mantra herhalen om mijzelf gerust te stellen en mijn emoties onder controle te krijgen. Stiekem weet ik dat dit allemaal nog niet zo zeker is en afhankelijk is van de vervolgonderzoeken, maar die gedachte duw ik nu even weg. Hoe dan ook, het zal een hell of a ride worden... 

En dan zie ik onze kinderen vrolijk aan komen sjezen op hun fietsjes. Nietsvermoedend met een grote glimlach, blij dat het weekend is aangebroken waarschijnlijk. Ik besef mij wat een bizar verschil er is tussen hoe zij zich nu voelen en hoe zij zich over 1 minuut voelen zonder dat ze dit nu zelf weten. Wij staan op het punt om die liefies hun wereld op z'n kop te zetten, omdat mijn lijf die klotekanker heeft gemaakt. MIJN lijf... Ze zetten hun fietsjes weg en stappen vrolijk binnen....