Ritje terug in de kankerachtbaan
Daar zit ik dan... mijn eerste kankerblog te schrijven. Op mijn bed met 2 drains uit mijn lijf en 2 opvangpotten op de grond waar smurrie in loopt. Ik heb er wel eens sexyer bijgezeten geloof ik... hoe het zo kwam? Even een ritje terug in mijn kankerachtbaan =>
JUNI 2020=>
Vanaf mijn 30ste krijg ik al jaarlijks een kadootje, namelijk een tietenpletonderzoek oftwel mammografie. Dat ze daar toch niet iets vrouwvriendelijkers op hebben hé? Ik kijk nooit, want jeetje hoe plat ze die dingen kunnen duwen is toch niet normaal! Maar goed, daar ging ik weer. Omdat er veel borstkanker in onze familie voorkomt sta ik vanaf mijn 30ste dus onder controle. Super dat dit kan natuurlijk! En spijtig dat dit moet.
Mijn eigenwijze ik besloot natuurlijk om zelf naar de uitslag te gaan. Manlief was druk, wilde ik niet lastig vallen en kom op zo spannend is het niet. Ik ben net 39 geworden. Dit komt pas hooguit over 10 jaar op mijn pad zoals bij mijn moeder.
Ik stap binnen en het eerste wat de arts zegt is: 'We moeten even praten'... Uhm sorry? What the fuck? (dat dacht ik dan hé). Hij verteld wat afwijkingen te zien t.o.v. de mammografie van vorig jaar. Kalkspatjes... nou klinkt toch best onschuldig? Maar we moeten ze toch verder onderzoeken, want het zou een voorstadium van borstkanker kunnen zijn. Dus stapte ik voor het eerst in mijn leven in het karretje van de kankerachtbaan.
EERSTE HALTE: STEREOTACTISCHE PUNCTIE
Omdat de kalkspatjes zo klein zijn en niet te voelen waren moest er een stereotactische punctie gedaan worden. Klinkt als iets futuristisch toch? Een punctie terwijl je een mammografie maakt is het. Hoe er dat uitziet? Ahum... je moet op een smal bedje gaan liggen met je borsten hangend in 2 gaten. Ondertussen gaan je vriendinnen in de tietenpletter en ga je met bedje en al de lucht in. De radioloog komt onder je zitten, geeft een verdoving, maakt een sneetje en dan gaat er een computergestuurde naald de puncties afnemen. Klinkt akelig, was het ook, maar echt pijn heb je er gelukkig niet van.
TWEEDE HALTE: UITSLAG ARTS
Oké dit keer niet in mijn eigenwijze uppie, maar manlief meegenomen natuurlijk. De arts valt meteen met de deur in huis. Alhoewel hij het nog zegt wanneer de deur van zijn spreekkamer nog niet eens dicht is. 'Ik heb geen goed nieuws'. Ik krijg voor het eerst het woord DCIS te horen. Een voorstadium van borstkanker. In verschillende graden en ze vermoeden n.a.v. de puncties bij mij graad 1. Eentje die hoogstwaarschijnlijk niet is uitgezaaid. Om alles nog eens beter te bekijken wordt er een volgende halte afgesproken waar ik even mag uitstappen, de MRI en een genetisch onderzoek.
DERDE HALTE: MRI EN GENETISCH ONDERZOEK
Sjezus ineens ben je een patient en drukker met ziekenhuisbezoeken dan andere dingen. Bizar gevoel dit. Oké de MRI daar gaan we. Eerst een infuus erin en dan op je buik weer met je vriendinnen in 2 gaten de koker ingeschoven worden. My god wat een herrie! Oordopjes en koptelefoon, maar het lijkt nog steeds alsof je op één of andere bizarre manier met je vriendinnen op een bouwplaats ligt (geen ervaring mee trouwens hoor ;-)) Halverwege het onderzoek voel ik ineens vloeistof in mijn arm stromen. Ik raakte even lichtelijk in paniek. Ademhalen Es... zennnnn.... zon, zee, strand, cocktail... Ik, die niet zo paniekerig aangelegd is, vond het toch best met momenten benauwend maar goed, halte 3 ook weer overleefd!
Voor het genetisch onderzoek volgde alleen bloedprikken en een telefonische afspraak met het Erasmus (hiep hiep Corona anders moest ik naar Rotterdam). Toen mijn moeder voor de tweede keer borstkanker kreeg in 2005 had zij al een genetisch onderzoek laten doen en dat doen we nu opnieuw. Er zijn in de loop der jaren meer genen ontdekt namelijk. Ze checken mijn DNA en ook dat van mijn moeder. Zij is inmiddels al weer enkele jaren geleden overleden, maar haar DNA bewaren ze dus gewoon 100 jaar!
VIERDE HALTE: UITSLAG EN BEHANDELPLAN
Nou daar zijn we weer bij meneer de arts. Geen andere afwijkingen te zien op de MRI thank god! Ook uit het genetisch onderzoek is niets gekomen. En nu? Een borstbesparende operatie. Pfffff.... zouden ze er dan nog wel iets moois van knutselen? Mijn vriendinnen zijn namelijk toch wel een beetje mijn trots ;-) Na de operatie volgt weefselonderzoek en dan praten we weer verder. Volgende halte: jodiumzaadje plaatsen.
VIJFDE HALTE: JODIUMZAADJE
Omdat DCIS niet zo maar zichtbaar is moet de chirurg het weg te halen gebied op één of andere manier kunnen opsporen tijdens de operatie. Wat ze tegenwoordig toch allemaal niet kunnen! Dus moet er de dag voor de operatie en jodiumzaadje worden geplaatst. Een klein korreltje met licht radioactieve straling zodat ze dit kunnen detecteren op de operatietafel. Dit gebeurd tijdens het maken van een echo, onder verdoving ook weer door de radioloog. Niet echt pijnlijk te noemen, valt mee. Maar hij moest wel behoorlijk porren met zijn holle naald om op de juiste plek te komen. Het zat allemaal niet zo mee blijkbaar. Maar goed, hij zit! Ik ben nu het licht stralende middelpunt. Op naar halte zes.
ZESDE HALTE: BORSTBESPARENDE OPERATIE
Bloedje nerveus... ze gaan in 1 van mijn vriendinnen snijden vandaag. Zouden ze het een beetje netjes achterlaten? Dankzij onze Coronavriend mag manlief mij letterlijk bij de deur van de opnameafdeling afzetten en daar achterlaten. Voelt behoorlijk klote om zo alleen in een bedje te liggen wachten, maar mijn vriendinnen appen non stop voor de afleiding. Nog nooit geopereerd (ik mankeer namelijk nooit iets) en dus geen idee wat ik allemaal moet verwachten.
Daar gaan we, voorbereidingskamer, infuus, 100 keer naam en geboortedatum zeggen, pijl op je schouder zodat ze niet de verkeerde vriendin lastig vallen. Net voor de narcose vraag ik al zenuwachtig grappend aan de chirurg of hij er toch wel iets moois van wil maken. Hij kon er zelf niet zo mee lachen helaas. Volgens mij was de concentratie al aan bij hem ;-) En toen de narcose. Heel vreemd om mee te maken. Ik zak langzaam diep weg denkend aan de bergen in Zwitserland waar we net 2 weken geleden een korte kankerpauze hebben genomen met ons gezin. Ik voel mij zwaar, zie alles zwart wit worden (vraag mij af of meer mensen dit herkennen) en zak diep weg. Bij het wakker worden op de uitslaapkamer kijk ik met een half scheel oog direct hoe mijn vriendin erbij ligt. Wow, dat ziet er netjes uit! Opgelucht kan ik verder misselijk zijn. De narcose hakt erin...
ZEVENDE HALTE: UITSLAG WEEFSEL
Met klotsende oksels gaan manlief en ik samen naar de arts. Ze hebben inderdaad DCIS aangetroffen in een klein gebied van 0,5 cm en graad 1. Kans op uitzaaiingen zijn er niet. Volgens protocol, i.v.m. leeftijd en familiaire belasting, zouden ze bestralingen kunnen gaan doen. Maar een eenmaal bestraalde borst valt in de toekomst niet meer borstbesparend te opereren blijkbaar. Ik heb mij als een idioot ingelezen in allerlei artikelen en studies. Zelfs een onderzoeker aangeschreven. Ik heb besloten om niet voor bestralingen te gaan. Ik ga er vanuit dat de kankerachtbaan nog eens een ritje aan mij gaat aanbieden in mijn leven en ik besluit mijn kruit niet gelijk te verschieten door mijn borst te laten bestralen. Ik wil door met mijn fijne leven en dit kutkankerkarretje uitstappen. En dat doe ik... dag kankerachtbaan... tot ooit... ik hoop dat je mij een hele poos met rust gaat laten...
Maar helaas.... 1,5 jaar later krijg ik weer een kaartje voor de vrije val van de kankerachtbaan....