Shitty Titties

Wat begon als een gewone maandag op 4 april 2022.

Hard gewerkt die dag, kinderen naar bed en even snel in de douche  (alhoewel ik niet van die snelle douchesessies ben, meestal tot irritatie van sommigen hier in huis omdat onze badkamer daardoor niet zo schimmelvrij blijft ;-)) Als een soort routine check ik tijdens het inzepen mijn borsten en laat ik de drukke werkdag van mij afspoelen. Huh... wat voel ik daar nu? Iets hards? Dat is raar... Nog eens voelen terwijl er per direct bijna een extra warm gevoel van paniek van mijn kruin tot mijn tenen daalt. Het is niet rond en het beweegt niet. De 'ervaren' borstkankerspecialist in mij begint direct in de analysestand overuren te draaien. Kut, dat is geen cyste dus. Nog eens voelen. Het voelt langwerpig. Kak... niet rond, rare vorm, niet beweeglijk... stresssssssss. Kan het een vervelende kwallende klier zijn? In theorie natuurlijk wel, maar ik heb dat nog nooit gehad. Ik droog mij af, schiet in mijn jogging en ga naar beneden waar manlief nietsvermoedend een film zit te kijken. Trek mijn truitje omhoog en zeg: 'Ik voel iets raars voel jij eens'.  Zijn eerste reactie is ook: 'Het zal wel iets onschuldigs zijn, een kliertje ofzo. Laten we het even in de gaten houden. Ik probeer mijzelf ook met die woorden gerust te stellen, maar iets in mij zegt dat het foute boel is. Ik app 1 van mijn beste vriendinnen en zij zegt gelijk dat ik morgen de dokter moet bellen en hier niet mee moet blijven lopen. Ik weet dat ze gelijk heeft, maar morgen heb ik een propvolle agenda op mijn werk dus dat gaat echt niet. Slaat achteraf natuurlijk nergens op, maar iets met 'ik wil nog even struisvogelen'.  

Dinsdag 5 april: De volgende dag word ik wakker en voel gelijk aan mijn borst. Shit... het zit er nog. Opnieuw een drukke werkdag. Ik probeer mijn hoofd erbij te houden, maar dit lukt eigenlijk voor geen meter. Uiteindelijk vertel ik een collega waarom ik vandaag echt functioneer als een vaatdoek. Ik doe dat echt heel tactisch tussen het eten van onze salade door al fluisterend aan de lunchtafel. Goed moment Es, cheerio voor jou! 

Wanneer ik thuiskom zegt manlief toch ook dat ik morgen maar het ziekenhuis moet bellen. Bij hem lijkt de info ook te zijn ingedaald. Ik merk het bij mijzelf ook. Ik wil niet langer met deze onzekerheid blijven lopen. Ik moet gewoon even in die tietenpletter en dan horen dat ik een irriterende puberale klote klier in mijn borst heb die even in een moeilijkere fase zit maar vanzelf weer normaal gaat doen. 

De volgende ochtend bel ik naar de secretaresse van het borstcentrum waar ik onder controle sta. 'Hoi, met Esther, ik heb in september een mammografie gehad, maar ik voel nu iets in mijn borst en dat voelt niet goed. Willen jullie hier naar kijken?' Binnen 30 minuten word ik door de mammacareverpleegkundige teruggebeld. Ik laat haar weten wat ik heb ontdekt, hoe het voelt en dat ik er eigenlijk geen goed gevoel bij heb. De rillingen lopen ondertussen over mijn lijf. Nu ik het uitspreek besef ik dat dit zo maar eens foute boel zou kunnen zijn. Ik mag gelijk de volgende dag komen voor onderzoek en gesprek bij de mammacareverpleegkundige. Wat een top service! 

Mijn eigenwijze ik heeft weer haar podium gepakt en besloten om alleen naar de afspraak te gaan. Hoe vaak moet een ezel zich stoten? My god Es.... Maar nee hoor, ik overtuig mijn man dat hij echt niet mee hoeft te gaan. Hij had een belangrijke afspraak en die kan hij gewoon door laten gaan. Ik ga alleen maar in de tietenpletter en daar hoor ik die dag dan toch niets van. Allemaal niet nodig, deze dame doet dat wel even (ahum). Ook mijn beste vriendin vraagt of ze mee moet gaan maar die wimpel ik ook professioneel af. Rationaliseren kun je leren maar soms moet je niet zo eigenwijs zijn (note to self). 

Dus hup daar gaan we. Mijn dochter van 10 was onverhoopt thuis omdat er teveel leraren ziek waren. Ik zeg haar dat mama gewoon even op controle moet en nietsvermoedend scrolt zij rustig verder op TikTok. 'Oké mam, tot zo!'

Eerst een gesprek met de mammacareverpleegkundige die ook even aan mijn borst gaat voelen. Inderdaad... zij voelt het ook. Kak heb ik het mij helaas niet verbeeld. Oké en nu? Ik ga een mammografie krijgen (denk ik) en na het onderzoek kom ik weer terug bij haar. Dan zal de radioloog een eerste idee hebben opgeschreven en hoor ik zijn vermoedens. WHAT THE FUCK! Daar had ik even geen rekening mee gehouden! Ik hoor dus binnen nu en max 1 uur of ik vermoedelijk weer een ticket krijg voor dat kutkankerkarretje in die achtbaan? NEE! Oké... ademhalen, dit komt goed, YOU GOT THIS!

Met klotsende oksels loop ik richting route 70 voor het verdere onderzoek. Eerst een zenuwplasje doen. Dan word ik ergens in een andere wachtruimte geplaatst dan anders. Daar word ik dus nerveus van he! Vervolgens haalt de verpleegkundige mij op en mag ik mijn bovenlijf ontbloten. Ik krijg dit keer een soort van saunahanddoek mee. Iets nieuws, vrouwvriendelijk moet ik zeggen! Beter dan dat ze de deur opendoen en jij daar paraat staat met je blote vriendinnen. Goed werk dit! Dan stap ik binnen en ben verbaasd dat ik geen tietenpletter zie. Huh? Nee ze gaan eerst een echo maken, want de mammografie is nog maar van een paar maanden geleden. De radioloog komt en spuit mij borst onder de koude gel en begint te kijken. Het blijft even stil... Ja hoor, hij ziet het ook. Hij checkt mijn hele borst en ook mijn oksel. 'Ik moet dit even gaan aanprikken om te laten onderzoeken wat dit is'. Ik zak voor mijn gevoel door het bedje waar ik op lig. Daar gaan we weer... Hij ziet 3 knobbeltjes! Sorry?! U zei? DRIE knobbeltjes die dicht tegen elkaar aanliggen. Ze pakken alle materialen bij elkaar en dan beginnen de puncties. Eerst een verdoving. Ik heb inmiddels geleerd als ik ondertussen met mijn voeten wiebel, dat mijn aandacht daar naartoe gaat en ik minder gefocust ben op die prikken. Dus, wiebelen maar! De radioloog ziet het allemaal niet zo goed zegt hij. Nou dat is lekker geruststellend. Vervolgens geeft de verpleegkundige een zwengel aan de lichtknop en wat blijkt? Ik lag in heerlijk sfeervol gedimt licht terwijl de radioloog met zijn naalden in de weer was! Ik was te nerveus om hier een scherpe reactie op te geven. Het is doodstil, de radioloog is geconcentreerd bezig en niet de allervriendelijkste tegen de verpleegkundigen. Ik durf niet zoveel te zeggen en lig gespannen op het bedje. Zo gespannen dat ik, je kon werkelijk een speld horen vallen, uit het niets een harde scheet laat ;-) Werkelijk waar Es, moest dit nu? Iedereen blijft muisstil terwijl ik eigenlijk moet lachen en zeg: 'Oepssss de spanning komt eruit!' 'Kan gebeuren mevrouw', zegt de radioloog stijfjes. De puncties waren verder niet pijnlijk. Deze situatie daarentegen wel ;-). Hij gaat verder met de puncties die hooguit ongemakkelijk en vreemd zijn wanneer die naald een harde klik maakt wanneer het weefsel uit je vriendin wordt prikt. Door de verdoving voel ik er verder niet veel van.  

Voordat ik terug ga naar de mammacareverpleegkundige moet ik weer even een zenuwplasje doen. Wanneer ik terug plaatsneem in de wachtruimte komt de secretaresse naar mij toe. 'Ach toch puncties moeten laten nemen?, meid toch'. Ik laat mijn dochter via de app weten dat het allemaal wat langer duurt in het ziekenhuis en dat mama nu pas aan de beurt is. Ik wil haar niet ongerust maken. Ik krijg een appje terug: 'Oh maakt nie uit, mag ik YouTube kijken?'. 'Tuurlijk schat, tot zo!'. Met klotsende oksels app ik verder met mijn beste vriendin en wacht ik tot ik naar binnen mag komen. De mammacareverpleegkundige verteld dat de radioloog dus 3 dingen heeft gezien van in totaal 3,6 cm!  'Het kan vriezen of dooien of het slecht zal zijn'. 'Nou, ik geloof niet dat een radioloog dat zo opschrijft', zeg ik tegen haar. 'Lees eens op wat hij schrijft?' Het vermoeden is een BI-RADS 4 classificatie. De 'ervaren' borstkankerspecialist in mij wordt weer wakker en schiet in de analyse stand. 'Dat is een gradering van 0 tot 6 toch? Dan vind ik dit niet bepaald 'vriezen of dooien', maar toch echt wel de verkeerde kant op schieten. En nu?' Ze gaan het weefsel snel door de patholoog laten onderzoeken en morgen einde middag belt de chirurg mij om de uitslag te bespreken. 

Pfffff..... SHITTIE TITTIES 

Ik bel mijn man huilend op. Het is niet goed.... kut.... kanker.... ja heb ik misschien en mijn zwartgallige humor schiet in zijn overlevingsmodus. Ik lach en huil tegelijk. Morgen weten we meer. Mijn hoofd is chaos. We vertellen de kinderen nog niets... eerst de echte uitslag afwachten. Ik meld mij ziek op mijn werk. Ik ben in de war en kan morgen echt niet de betrokken hulpverlener zijn voor mijn clienten die ik normaal gesproken ben. Hun shit interesseert mij even helemaal geen zak. Ik heb misschien wel kanker en dit keer zou het dan echt raak zijn en geen voorstadium zoals 1,5 jaar geleden. 

De vrije val in de kankerachtbaan is weer genomen en ik ben bang voor alle stationnetjes die nog gaan komen...Dit kutkankerkarretje zit mij echt niet lekker...