12 maart 2022. Retrospectie
12 maart 2022. Retrospectief
Geen pijn vannacht maar ook geen diclootjes. Wel een extra lang blogvoorbereidende slapeloze periode gehad, waarin de gebeurtenissen van de afgelopen maanden de revue passeerden. Het gesprek gisteren met de longarts is kennelijk een kantelmoment wat bepaalde gevoelens en de behoefte aan reflectie teweeg brengt. Achteraf is een koe in de kont kijken zeggen ze wel eens, maar het kan geen kwaad deze woelige en deels donkere periode eens tegen het licht te houden.
Dus even terug naar die levensbedreigende situatie half december vorig jaar, waar ik pas naderhand de volle ernst van in zag. Gelukkig was Marianne zo doortastend om me naar de huisartsenpost te brengen en was de dienstdoende arts alert genoeg om mij met een ambulance naar het ziekenhuis te laten brengen. Daar eenmaal aangekomen werden alle registers open getrokken en ben ik drie dagen volledig van de wereld geweest. Achteraf besefte ik pas wat een enorme schrik dat voor ons gezin is geweest. Na een week mocht ik, met bijvangst, het ziekenhuis verlaten. Kerst was zoveel anders dan vorige jaren, veel intenser zowel qua blijde boodschap als qua samenzijn. Tijdens de jaarwisseling sliepen we, moe van alles wat passeerde en onzeker over wat er zou passeren. De artsen zetten er gelukkig gas op. Na diverse onderzoeken werd de marsroute uitgezet en op 25 januari kreeg ik de eerste cocktail en op 22 februari de tweede. Hondsberoerde momenten wisselden zich af met perioden van herstel.
Het positieve gesprek met de longarts gisteren is iets om uitermate dankbaar voor te zijn. De race is nog niet gelopen maar ik loop in ieder geval de goede kant uit. En de helft van de kuren zit er inmiddels op. En laat ik eerlijk zijn, het laat absoluut zijn sporen na en een aantal naweeën zullen wellicht nog langere tijd van zich laten spreken. Maar dat weegt niet op tegen de genezing die in het verschiet ligt.
Bang ben ik eigenlijk nooit geweest, maar ik steek, gezien de ernst van kanker, de kop ook niet in het spreekwoordelijke zand. Ik maak graag een eigen inschatting van de situatie en ben daar door de professionals uitstekend mee geholpen zonder dat ze mij het gevoel gaven een leek tegenover zich te hebben. Dat was natuurlijk wel zo, maar inzage in mijn dossier via internet en het raadplegen van internet daar waar ik de weg in het jargon volledig bijster was, gaven meer inzicht dan alleen een testbeeld. Het stellen van retorische vragen is nooit mijn hobby geweest en ik probeer nooit verder te springen dan de mij gegeven polsstok lang is. Veranderingen en de daarmee gepaard gaande onzekerheden neem ik zoals ze komen en weer gaan. Nee, ik ben geen supermens. Ja, ik heb vertrouwen in de weg die God met mij gaat.
Het dagelijks schrijven van deze blog hield mij niet alleen van de straat maar deels ook overeind. De gedachte er achter was dat ik vele vliegen in één klap zou slaan en op die manier met betrekking tot het communiceren over het verloop van mijn traject in kankerbestrijding efficiënt met mijn energie om zou gaan. Dat klopte zeker maar gaandeweg kreeg ik er zoveel plezier in dat het een dagelijkse afleiding vormde naast het leren om een website op te zetten en te onderhouden.
Inmiddels zit ik op een kantelpunt met goede vooruitzichten. De strijd is nog niet gestreden maar het feit dat de kanker een halt is toegeroepen en zich aan het terugtrekken is geeft deze burger moed. Moed die ook wordt gevoed door jullie reacties, berichten, gebeden, kaarten en goede wensen en door de simpele wetenschap dat jullie je op één of andere wijze bekommeren om mijn/ ons wel en wee. Marianne en ik zijn daar zeer dankbaar voor.
Tot de volgende blog.