13 Februari. Post Covid

Ondanks alle inentingen, voorzorgsmaatregelen, voorzichtigheid, etc. heeft Corona ons toch in behoorlijke mate bezig gehouden. Alle symptomen samen één voor één afgevinkt en nu na een week proberen we de laatste loodjes niet te zwaar te laten wegen. Lief is inmiddels aardig op de been, doet weer boodschappen en de wasmachine draait weer lustig. Na twee cocktails, een longontsteking en Corona neemt mijn recuperatie wat langer in beslag.

Mijn moeder komt er minder genadig vanaf. Ook voor haar was het de eerste kennismaking met Corona. Sinds vandaag is ze, na interventie door één van mijn broers, opgenomen in het ziekenhuis omdat ze door Corona de krachten niet meer had om voor zichzelf te zorgen. We hopen op een volledig herstel maar ze is wel 92 jaar oud.

Zonder oppassen, aanloop, uitloop, uitjes, e.d. lijkt het leven te bestaan uit een aaneenschakeling van saaie, weinig inspirerende momenten. De focus ligt, naar mijn smaak, teveel op wat je ondergaat in plaats van waar je aan deelneemt, deel van uit mag maken. Stilletjes kan ik me dan verheugen op de dingen die weer komen gaan, zoals het familieweekend wat we eind februari hebben gepland. Een oude boerderij nabij Harlingen dient als “relax scene”, niets moet, samen eten en genieten van elkaar.

Vrijdag aanstaande de volgende CT Scan om te zien of de huidige aanvliegroute de juiste is om de kanker onder controle houden. Dat zou mooi zijn, vooral omdat deze cocktails weinig bijwerkingen lijken te hebben. Het gesprek met de longarts is een week later. Verder niet veel te brabbelen vandaag.