15 juli 2022. Naar den vleze

Eén van de, naar mijn idee, mooiste ouderwetse uitdrukkingen luidt: Het gaat hem naar den vleze. Het betekend: Het gaat hem naar wens. En dat kan op dit moment ook van mij worden gezegd. Het gaat mij naar den vleze. De energie neemt dagelijks gestadig toe, klusjes kunnen met beleid worden uitgevoerd, kleine trips kunnen worden ondernomen, etc. Langzaam keert het leven, in gerevitaliseerde vorm, terug in mijn leven. Het leven in nieuwe vorm uit zich in een veranderd smaakpalet, moeilijker lopen, soms falende oog- hand coördinatie (een liter olijfolie op de vloer tussen honderden glasscherven) en een veranderend emotiepakket. Emoties in gang gezet door chemicaliën om het zo maar eens te verwoorden. Die deels nieuwe ik heeft soms nog wel wat moeite om zich aan te passen aan zijn oude omgeving. Maar verder ............. naar den vleze.

Van de week de oogkliniek bezocht. Een vriendelijke optometrist van ruim 1.90 m. bediende allerlei ingewikkelde apparatuur en kwam daarna tot de conclusie dat ik na de behandeling waarschijnlijk alleen een lorgnetje nodig zou hebben. Wat mij betreft gaan ze gelijk aan de gang, maar het duurt al met al een paar weken, dus enig geduld is geboden. Ik verheug me er op om onvertroebelt te kunnen schrijven, fotograferen, mensen te kijken, enz. Ook op dat gebied zal er veel te (her)ontdekken zijn.

Naar mate de tijd vordert neemt de, nog altijd aanwezige kanker, een meer bescheiden plaats in in mijn dagelijkse bestaan Nog steeds een angel in mijn vlees. Mede door die angel kan ik nu zeggen dat het nu naar den vleze gaat. Zonder kanker had mijn leven er anders uit gezien, iets om over na te denken. Het zijn de kleine dingen die er meer toe doen in combinatie met de toenemende intensiteit van het beleven. Voor de volgende blog zal ik wat luchtiger beslag gebruiken.