22 juli 2022. Varia

De vorige brabbel dateert van 15 juli, het is nu de 22ste dus het begint al een beetje op een wekelijkse blog te lijken. Het herstel vordert langzaam maar gestadig. Gevoelloze tenen en voetzolen en de fijne motoriek baren nog zorgen evenals het geheugen en de uitdrukkingsvaardigheid, maar ook dat kan van voorbijgaande aard zijn. Middagtukkies worden minder, bedtijd ’s avonds wordt normaler, eetlust is weer op peil.

Na de hitte van de afgelopen dagen is het goed toeven in wat lagere temperaturen. Onze favoriete badplaats, Egmond aan Zee, wordt overspoelt door bad- en andere gasten. Het summum van gast zijn uit zich in het, met een gemiddelde snelheid van 2,3 km per uur, zoeken naar een parkeerplaats aan de boulevard zo tegen het begin van de middag. Kansloos en het effect is hetzelfde als bij een boerenprotest op de snelweg.

De tuin vraagt de nodige aandacht. De bonen lijken per kilo te groeien, de tomaten hebben nog wat zon nodig om tomatenrood te kleuren, de sla is inmiddels op, de pepers smaken gepeperd, en de komkommers dreigen uit het ei te kruipen. In het voorjaar heb ik 25 meter druppelslang door de achtertuin gelegd en daar plukken we nu de vruchten van. Knop om en het water vloeit beheerst naar de gewenste plekken. Ook de plataan doet het prima. Lief en ik hebben die samen gesnoeid en als we op de bank eronder zitten dan voelt het een beetje als “une petite place du village devant la marie” oftewel een klein frans dorpsplein voor het gemeentehuis. Junior is met Laura en Drakie 1 vandaag naar Zuid-Frankrijk vertrokken, de Dordogne om precies te zijn. Misschien wel een beetje zijn jeugd achterna.

Net als de baas heeft ook mijn elektrische scooter een beperkte actieradius, zo’n 80 km als ik rustig rij. Ga ik de volle 35 km per uur dan kom ik niet verder dan 60 km. Op dit moment overigens ver genoeg want langer rijden dan een uurtje vergt teveel van mijn eigen accu. Verbazingwekkend wat je allemaal kunt zien binnen een uurtje rijden in de nabije omgeving. Volgend jaar potje op de kop en ingehaald worden door bejaarden op een elektrisch paard die ze met veel moeite in bedwang kunnen houden en denken dat het fietspad een soort “eigen weg” is. Helaas, veel fietspadgenoten vertonen op hun eigen weg nogal wat onbeschoft gedrag. Maar niet getreurd, het wijsvingertje opgebeurd en rustig verder gescheurd.

Tot de volgende in een blog verpakte brabbel.