16 november 2023. Taai

Dit had zo maar een blogloze dag kunnen worden, ware het niet dat door een overvloed aan taai slijm de zuurstofwinning in het geding kwam. Na overleg met de huisarts en het slikken van bruistabletten leek het probleem getackeld maar éénmaal in bed keerde het probleem in alle rochelende hevigheid terug. Kwispedoortje vol en de strot ook. Ben benieuwd hoe de rest van de avond en de nacht verloopt. De realiteit is dat dit weer een taai treetje op de “stairway to heaven” is. En het gekke is dat, als ik zit of sta of loop de zuurstofvoorziening geen probleem oplevert. Zou ik te lang hebben zitten pitten, er zit nog best wat pit in me.

Al drie dagen hik ik tegen een douchebeurt aan. Voor een magere tumorruimteverhuurder is het een taaie klus, ondanks muurbeugel en douchekruk, de procedure te doorlopen. Nou is het nog niet zo dat we op eens allerlei vreemde specimen door het huis zien lopen, maar de goede gewoonte om enige malen per week op één vierkante meter het ruime sop te kiezen doet helaas ook geen opgeld meer. Kijken of een schietgebedje met een washandje helpt.

De afgelopen week werd er weer volop gekoortst, gekotst en gegriept binnen ons gezin in groter verband. Gelukkig normaliseert de situatie zich nu een beetje. De spookies pikken op hun kindercentra karrevrachten met aanstekelijke miniwriemeltjes op die zonder aanziens des persoons het gezinsleven ontwrichten. De ene snottebel is nog niet afgeveegd of de volgende hangt al op half zeven, het ene kotsje is er uit of de volgende werkt zich naar boven. Nee Pa, nou niet knuffelen, je mag niet ziek worden!

Morgenochtend komt Jessie, onze oncologische case-manager. Waar Lief en ik vooral over willen praten is wat we kunnen verwachten als het allemaal wat straffer wordt. Hoop niet dat ik droom over ……………….. Tot blogs.