19 november 2023. Soms panikeren, zeker en vast

Ik heb al vaker gebrabbeld over onze diepgewortelde affectie richting het Vlaamse deel van onze zuiderburen. Het Vlaams duidt de dingen door het rijke arsenaal aan woorden, de zachtheid en veelkleurigheid in intonatie veel zaken zoveel helderder dan ons toch wat botte Hollands. Dit uit zich bij Lief en mij niet alleen in het kijken naar een overvloed aan kookprogramma's van Vlaamse oorsprong, maar ook in het te pas en te onpas gebruiken van Vlaamse uitdrukkingen in ons dagelijks leventje. Om privacy redenen kan ik hier jammer genoeg geen voorbeelden noemen. Het leuke is dat de kids er ook plezier aan beleven en zo nu en dan driftig proberen mee te doen tot groot vermaak van iedereen. Als rechtgeaarde Bompa probeer ik dan niet te panikeren maar alles in goede banen te leiden. Om even terug te komen op die kookprogramma's, opvallend is dat de ene Vlaamse chef vlaamser communiceert dan de ander. De één heeft het bijvoorbeeld over een pan, de ander over onze pot. En zo vliegt, voor je het weet het Vlaanderlands, door de speakers je buis van Eustachius in. Zeker en vast, oh nee, vast en zeker. Geen zorgen, beide zijn toegestaan.

En ineens was hij er vanmiddag weer, die jaarlijkse hot topic aan onze ronde tafel, de Smoutebol oftewel de Oliebol. De appelflap oftewel de appelbeignet passeert de volgende keer de revue schat ik zo in. Dat zelfde geldt voor de Berliner bollen en de rest van de comfort hand- en mondvullende, tong- en huigstrelende foodverleidingen. Volgens mij heb ik al eens uitvoerig bericht over onze familietraditie om eindejaar oliebollen en appelflappen uit de hete olie te toveren, onder het genot van enig geestrijk vocht. Ik had wat dat betreft dit jaar eigenlijk de moed al op gegeven maar dat werd niet getolereerd. En zo zou het best nog eens kunnen dat verse gedrochten met een heerlijke smaak eindejaars in de olie boven komen drijven.

Een gevoelige lezer uit niet nader te noemen zuidelijke regionen meende uit mijn laatste brabbels op te kunnen maken dat mijn degeneratieproces zich wat sneller voltrekt dan eerder. Ik heb hem daarin gelijk gegeven, vooral 's nachts is bokkig. Een goed deel van de brabbels worden nu dan ook rondom middernacht gewrocht. De dag in al zijn variëteiten biedt voldoende avontuur om die nachtelijke bokkigheid te compenseren. Het is ook fijn om, ook bij nacht en ontij, een tijdspanne met mijzelf door te brengen. Niet dat ik nou voor mezelf het aangenaamste of zelfs het beste gezelschap zou zijn, maar in deze nieuwe fase is het soms goed dingen wat verder te doordenken, uitspraken in ontmoetingen nog eens te wegen, zaken indien nodig te verduidelijken, alles met het oog op die achterblijvende ander in bredere kring en alles in alle rust.

En .......... zit je dan zelf nooit in de shit, heb je er voor jezelf nooit de pest over in? OK, af en toe ben ik een onmens, maar niet in die zaken, daarin ben ik gewoon een mens en daar heb ik soms zo de pest over in.

Zou het slapen lukken met een extra morfineetje? Vast en zeker! Tot brabbels.