21 maart 2022. Tergend

Ik heb mezelf waarschijnlijk met een tergend dilemma opgezadeld. Na vier dagen en nachten op het spijkerbed te hebben gelegen vraag ik me af of ik te ongeduldig ben of dat de recuperatie dit keer echt tergend langzaam verloopt. Waarschijnlijk een mix van beide waarbij nu het ene en dan weer het andere prevaleert, afhankelijk van mijn stemming en het aanwezige vermogen om door de bomen het vertrouwde bos weer te zien. Het gevolg is een wat wankelmoedig beleid binnen het grijze gebied van “t ken net”. Naar iets verlangen wat op dat moment niet realiseerbaar is kan makkelijk worden vertaald in een tekortkoming of een tekort komen, maar het kan ook een belofte naar de toekomst zijn. Nu ff niet, maar straks wel, inclusief de onzekerheid die in een belofte lijkt ingebakken. Al dagbrabbelend wordt mij weer eens duidelijk dat het met geduld wachten op dingen die mogen zijn zo iets is als sparen voor iets wat je heel graag wilt hebben. Je moet je iets ontzeggen om iets te krijgen wat het werken en wachten waard is. Ouderwets? Conservatief? Natuurlijk! Maar het bewijst ook dat geduld voor deze met kanker bekende oudere een schone zaak is, waardoor hij tergend langzaam weer kan aanhaken aan een ritme dat beter bevalt dan deze doordraaiende slow-fox. Het is half twee in de middag. Ik ga lekker douchen, wie weet later. Kan ook morgen worden.