25 & 26 april. Dubbel op
Culpa Mea Culpa. De dag was gisteren voorbij voordat ik het wist. Toen ik al lang in mijn mandje lag besefte pas dat de dagbrabbel nog niet gebrouwen was. Vandaag dan maar een extra lange om het goed te maken?
Gisteren zou de titel hebben geluid: Warm & koud.
's Morgens redelijk fit wakker geworden, niet gedouched in verband met de vervagende belijning op mijn torso. Vervagen de lijnen teveel dan moet ik opnieuw ingeregeld worden en dat vinden de straalzusters niet leuk. Het weer is gramstorig dus de ochtend en het begin van de middag maar een beetje gelanterfant. Van harte aanbevolen overigens, lanterfanten, flierefluiten en lummelen, het liefst alle drie tegelijkertijd. Heb je wat om handen, niet?
Rond half drie richting NWZ afgereisd, de hele 7 km. Radiologie heeft gereserveerde parkeerplaatsen maar die worden met regelmaat ingenomen door radio gaga's en radio googoo's te zien aan het ontbreken van de radiologie lidmaatschapskaarten. Dus voor alle zekerheid de parkeergarage bezocht en stokstapsgewijs het ziekenhuis door gehobbelt naar de juiste balie.
De vriendelijke dame achter plexiglas beweerde dat mijn afspraak niet on drie uur maar om tien over half vier was. Gelukkig bleek dit op een misverstand te berusten. Een vriendelijk zuster, laten we haar zuster K. noemen, escorteerde mij naar het kleedhok en om drie uur werd ik met ontbloot bovenlijf in de bestralingsruimte ontvangen. Daar stond een ven vriendelijk zuster, laten we haar zuster W. noemen, mij al op te wachten. Alles wat er ging gebeuren werd tot in detail uitgelegd. Daarna mocht ik gaan liggen op wat veel weg had van zo'n loopplank waar vanaf, in vroeger tijden, overtollig personeel aan de woelige baren werd toevertrouwd. Gelukkig was de plank voorzien van een hoofdsteun en een kussen waar de benen op konden rusten. Mijn handen omklemden een soort handvat boven mijn hoofd, waarschijnlijk om mij wakker te houden.
Beide zusters, één ter linker- en één ter rechterzijde, werkten eerst mijn oorlogskleuren bij. Daarna werd mijn torso op gelijnd met enkele uit de muur komende laserlijnen. Beide zusters, vermoedelijk allebei zwarte band draagsters, pakten daartoe kordaat delen van mijn torso en manoeuvreerden die in de gewenste stand. Er werd mij vriendelijk verzocht daarin niet mee te geven. Makkelijker gezegd dan gedaan. De reden waarom ik de zusters K. en W. noemde was het feit dat de één lekker warme handen had en de ander een paar ijspegeltjes. Blijf dan maar eens stil liggen. Maar alles sal reg kom, dit lukte ook en ging best gesmeerd. Na een CT-scan volgde de bestraling en dat maal twee, want beide uitwassen krijgen dagelijkse hun portie stralen.
En voor je het weet sta je weer buiten je parkeerkaart te zoeken. Eenmaal thuis, toch even bijkomen. Niet dat het zo'n geweldig inspannende klus was, maar ik merk toch dat nieuwe dingen meer energie vreten dan vroeger. Aan het eind van de middag kwam Spooky met haar ouders eten. Ze waren het weekend weg geweest en konden niet koken omdat er geklust werd in hun huis. Dus hadden lief en ik een verse kippengroentesoep gebrouwen. De begeleidende zelfgemaakte pizza van een Turkse Pide met allerlei ingrediënten viel wat tegen. Dat kan te maken hebben met de onbestemde Vegankaas over de gul gesneden plakken boerenham?
En zo was de dag voorbij voordat ik er erg in had. Een prima dag, een dag waarop ik weer mocht leven.
Vandaag luidt de titel: 2e bestraling
Goede nacht gehad. Elke dag een kleine stap vooruit qua energie. Vanmorgen stond de bestraling in de ochtend gepland. Zuster K. van gisteren zei gisteren tot morgen, maar vandaag werd ik geholpen door een ander span zusters die, verbazingwekkend, ook zuster K. en W. genoemd kunnen worden. De inleidende beschietingen gingen dit keer over de diverse bezigheden op Koningsdag. De één bleek met kinderen en kleedje iets in de handel te gaan doen, een ander hield het op een BBQtje en wijntje in de tuin. Ook vandaag, na de opfrissing van mijn oorlogskleuren, duwen en trekken met afwisselend koude en warme rillingen. Twee ingespannen gebrilde gezichtjes boven mijn torso die informatie uitwisselden alsof ze bezig waren een vierzitter horizontaal in een toilet te plaatsen. Maar eenmaal juist gepositioneerd ging alles weer van een leien dakje. De CT-scan maakte plaatjes en de bestraler straalde stralen naar de juiste locatie, terwijl allerlei apparaten als satellieten zoemend en tikkend om me heen draaiden. Het ergste wat je daar kan overkomen is jeuk aan je neus, heus!!
Alle gekheid op een stokje, het is natuurlijk allemaal geen appeltje eitje. Toch neemt de opstelling en instelling van het personeel veel van het onprettige weg, dus van mij een dikke tien. Meiden, jullie zijn top!!
