Het mes er in!...

Vrijdag 24 november 2023

Daar kwamen de twee zusters om mij naar beneden te nemen. Mijn boxershort had ik inmiddels uit en enkel mijn blauwe pakje aan.
Voor de zekerheid namen ze mijn CPAP apparaat ook mee, mocht dat nodig zijn wanneer ik weer uit narcose kwam.
Nog een kus aan Agnes en om 16.45 werd ik meegenomen met de zusters.

Ik had nog nooit liggend in een lift gelegen, en vond het best een vreemd gevoel. Best bizar, want heb daar staand nooit last van. Een vreemd gevoel wat mij dan bij blijft.

In de voorbereidende ruimte (weet niet meer hoe het heet) waren meerdere zusters, en ook meerdere patiënten die klaar lagen voor de slachtbank.

Voor de 10.364ste keer gaf ik mijn naam en geboortedatum op. Er werd ter bevestiging gevraagd om welke kant het gaat.
“Links, zei ik” en er werd met een pen een flink kruis op mijn linkerbeen gezet.

Tijdens het hele proces werd er nog van alles geplakt en kreeg ik een infuus. Zuster Manon ontfermde zich over mij. Wat een mooi en warm mens was dat zeg!!!

Ze legde het allemaal zo goed mogelijk uit, en nam ook echt de tijd voor mijn verhaal. Ze vertelde mij hoe het verder zou gaan. In de OK krijg ik een kapje op voor zuurstof en een infuus. Via het infuus krijg ik uiteindelijk de narcose.
Tijdens de ingreep krijg ik dan een slang in mijn keel voor zuurstof, en die gaat er pas uit wanneer ik wakker wordt van de narcose.

Hoe lang dit nu geduurd heeft weet ik niet. Heb er niet op gelet of er een klok hing.

Toen was het moment daar en kwamen twee zusters mij halen voor de operatie. Heb Manon nog bedankt en tot straks gezegd.

De twee zusters gaven aan dat het er koud aanvoelt bij de OK. Ik zei dat ik dit al wist.
Ik heb nog nooit een operatie gehad, maar Agnes wel een paar keer.
Agnes is erg bang voor naalden en alles eromheen, en bij haar eerste operatie ben ik zo lang mogelijk bij haar geweest.
Toen mocht ik zelfs mee tot op de OK en heb haar hand vastgehouden in de OK totdat ze onder narcose ging.

En het was inderdaad frisjes daar! Wel een heel andere beleving als je daar zelf ligt zeg.
Veel apparatuur en veel mensen.

De chirurg was nog onderweg en de anesthesist ook. Lekker aan het buurten met iedereen over van alles en nog wat……dat ik veel respect heb voor de zorg……over mijn werk bij Social Klus…..hobby’s, en over eten natuurlijk! Ze zeiden dat ik daar maar over moest denken, want dan zou ik lekker dromen bij de narcose.

Een zuster vroeg nog of ik het warm genoeg had. Ik zei “Mijn voeten zijn wel wat koud. Kan daar nog een extra dekentje overheen? Maakt niet uit qua kosten, want ben nu inmiddels toch al door mijn eigen risico heen!”

Toen kwam de chirurg en anesthesist binnen!

Voor de 10.365ste keer gaf ik mijn naam en geboortedatum op en bevestigde dat het om de linkerkant gaat.

Vervolgens wenste ik iedereen heel erg veel succes en kreeg ik mijn narcose….zzzzzz….

En toen ineens werd ik weer wakker op de uitslaapkamer (zelfde ruimte als voor de OK). Het leek net alsof ik gewoon in de ochtend altijd wakker wordt, alleen een gek gevoel in mijn keel.
Tsjezus die slang zit er nog! Dat was wel heel raar. Het was van te voren wel gezegd, maar als je het nog nooit hebt meegemaakt is dat toch ineens heel gek.

Ik zag Manon aan de overkant waar ze bij een andere patiënt bezig was. Ze zag mij wakker worden en kwam naar mij toe om de slang uit mijn keel te halen.
Aaaah veel beter zo!

En toen, het klinkt misschien gek, dat weet ik niet. Was ik weer gewoon Jeroen. Het leek of ik binnen die ongeveer 30 seconden dat het duurde weer de oude was.
Meteen een lolletje maken en praten voor tien. Helemaal helder en niet misselijk of zo, en geen pijn.

Manon vroeg of ik een ijsje wilde. Schijnbaar standaard. Ja lekker!
Nou en of dat lekker was. Ik heb werkelijk waar nog nooit in mijn leven zo’n lekker rakketje op manmanman. Ik had ook nog niets gegeten sinds 6uur, en dan eindelijk iets van smaak…..heerlijk!

Ik kreeg te horen dat de operatie geslaagd was!
Niet veel later mocht ik alweer terug naar mijn kamer toe en ging ik met de zusters mee.
Doei Manon, bedankt he!

Om 18.30uur hoorde Agnes mij al kletsend vanuit de lift haar kant op komen. Was zo blij haar weer te zien.

* Gezien de lengte splits ik dit hoofdstuk even op. Tot de volgende! Hoop die wat eerder te plaatsen.