Mijn ASS (Autisme Spectrum Stoornis) en deurtjes open en dicht

Hopelijk krijgen jullie nu geen “error” maar dit hoofdstuk hoort er toch zeker wel even bij. Het gaat over iets van een stukje hoe ASS bij mij werkt. Ik vind het lastig om dit later iedere keer toe te lichten, dus maak het liever nu duidelijk. Althans, ik probeer het duidelijk te maken.

Langere tijd is het een best wel groot mysterie geweest hoe mijn brein nu eigenlijk werkt in combinatie met mijn autisme.
Als ik terug kijk naar 16 jaar geleden, dan maakte ik toen al goed gebruik van de deurtjes in mijn hoofd.

16 jaar geleden kreeg mijn vader een hersenbloeding waardoor zijn gehele linkerzijde verlamd was, en hij ook niet meer kon praten. Dit is helaas destijds te laat gezien, waardoor er geen verbetering zou zijn. Een heel ander verhaal, wat nu niet van toepassing is.
Hij heeft 3 weken in het ziekenhuis gelegen. Bij een familiegesprek werd al duidelijk dat er weinig tot geen verbetering zou zijn, en hij altijd zorg nodig zou hebben.
Het deurtje ging dus open met de informatie dat hij zo geen leven meer zou hebben, en vooral ook niet zou kunnen communiceren, wat hij verschrikkelijk gevonden zou hebben.
Kort daarna begaven zijn longen het en overleed hij.
Deurtje kon meteen weer dicht, want zoals hij nu leefde zou hij verschrikkelijk gevonden hebben.
Ik had zeker wel emoties, maar hoe kon ik verdrietig zijn? Volgens mijn logica had hij anders geen leven, dus dit is beter zo……al klaar!
De uitvaart heb ik ook als een van de beste kunnen regelen. De emoties speelden voor mij verder niet mee, want dit was de beste oplossing. Niet leuk, maar wel de beste oplossing.

Mijn schoonvader kwam niet veel later in het ziekenhuis te liggen. Hij was zwaar alcoholist en roker waardoor zijn lichaam al de nodige klappen had gehad. Ditmaal was het longkanker.
Veel contact hadden we niet met hem.
Het gesprek kwam dat hij niet lang meer te leven had. Gezien hij blijkbaar heel veel schulden had, moesten we Agnes en Sebastiaan onterven zodat zij de schulden niet overnamen.
Het deurtje ging weer open met de informatie dat we moesten gaan waken. Op een avond zat ik daar met mijn zwager bij mijn schoonvader. Beetje tv te kijken met een zak chips er bij. Het klinkt misschien asociaal en respectloos, maar voor mij was het gewoon duidelijk waar het naar toe ging. “Gewoon wachten” dus.
Die avond overleed mijn schoonvader rustig in zijn slaap. Tegen de zuster zei ik vervolgens dat we niets met het lichaam willen. We zouden anders immers ook de schulden krijgen. Het lichaam gaat dan verder onder verantwoordelijkheid van de gemeente.
Het deurtje kon dus weer gemakkelijk dicht, want dit was de juiste oplossing.

Dit is een beetje hoe de mechaniek werkt van mijn deurtjes in allerlei situaties.
Het lijkt misschien harteloos, maar er zitten heus wel emoties bij.
Echter door mijn unieke manier van denken wordt het zo op een voor mij eenvoudige manier afgerond.
Het is ook niet dat ik ze uit mijn geheugen gooi, maar ze komen meteen op de juiste plek!

Op deze manier doorloop ik ook eigenlijk heel dit “avontuur”. Ook al is dit natuurlijk geen leuk avontuur.
Emoties en shock spelen zeker wel mee, en zijn aanwezig, maar zijn ook weer snel “afgerond”, hoe stom dat misschien ook klinkt.
Het is een soort snelle schakeling wat ik in mijn hoofd onbewust maak. Hierdoor worden dingen/momenten snel afgerond.

Zo ging dat bijvoorbeeld ook bij de echo.
De echo is het deurtje open, de uitslag daarvan is weer het deurtje dicht van de echo. Met wel het shock staartje wat nog even doorloopt.

Zo gaat dat daarna ook.
De uroloog is het deurtje open, daar uitgesproken, en door naar het bloedprikken. Deurtje dicht.

Heel lastig om dit onder woorden te brengen, en ik hoop dat het wel een beetje overkomt.
De werking bij mij met die deurtjes in combinatie met mijn positiviteit heeft mij echt enorm geholpen met heel het traject.

Bij iedere stap in het traject gaat er een deurtje open, wat bijna altijd daarna alweer snel gesloten wordt.

* Volgende blog zal in het begin van het nieuwe jaar zijn. Fijne jaarwisseling!