De verkeerde rij...

Ken je dat, wanneer het druk is in de supermarkt (voor de zelfscan er was) en je dacht oh gelukkig, ik zie daar een niet al te lange rij voor de kassa, die kies ik.

En vervolgens blijkt dat je de rij gekozen hebt die extra lang duurt omdat de prijs van een artikel niet klopt ( Kassa 4, kassa 4, kan iemand de prijs van de radijzen nakijken, deze klopt niet) of dat iemand drie keer de verkeerde pincode ingaf en vervolgens moest graven in de tas naar wat contant geld. Mensen in de rij begonnen al ongeduldig op hun voeten heen en weer te schuifelen, diepe zuchten links en rechts. File bij kassa 4.

Die persoon was, ben ik. Altijd de verkeerde rij kiezen, misschien stond ik hierboven ook aan de verkeerde kant toen ze het aan het verdelen waren, had ik de verkeerde rij gekozen.

Het maakte mij niet veel uit dat ik lang moest wachten, ik vond het fijn om al die mensen te zien veranderen van geduldig naar ongeduldig en op een gegeven moment begon ik gewoon wat te kletsen met het opgewonden standje voor mij en kon er zelfs een grapje vanaf of een flauw glimlachje en voor je het wist was die rij weer leeg. En door.

Ik weet niet of het nu ook zo zal zijn, elke keer naar het ziekenhuis gaan en niet eens iets positief horen is op een gegeven met geen grapjes meer weg te krijgen. De blikken van medelijdende verpleegkundigen of de dokter die weer eens opbelt voor een uitslag en al een diepe zucht slaakt bij het horen van hoe ik mijn naam zeg, dan weet je dat het gesprek niet oke zal zijn. Of die verpleegkundige die tot ver na haar dienst blijft omdat ze bij me wilt blijven en me vraagt of ze me een knuffel geven mag.

Het is alsof ik de ernst er echt niet van in kan zien, onthecht dus.

En dan de transplantatie, de dokter zegt maar u heeft zoveel vechtlust, u zult dit aankunnen. De therapeut die zegt er zit nog zoveel leven in je ogen. De radiotherapeut die zegt, maar mevrouw u heeft al zo een lange weg afgelegd…

Dan vraag ik naar garanties maar die zijn er niet, maar hoe gaat het verlopen dan, dit traject? Tja dat weten ze niet want elke patiënt is uniek en dus anders…elke patiënt of elke tumor?

Voor ik kanker had kende ik kanker alleen van televisie, die mooie actrices die er met hun sjaaltjes op hun hoofd nog mooi bij lagen te wezen, liefdevol en helder waren. Pijnloos ook. En meestal vrouwen natuurlijk, tranen met tuiten huilde ik bij die films, echt emmers vol. En ik kende kanker ook al door mijn grote zus die tot twee keer toe kanker had, op te lossen met een operatie en verder niets, geen systemische behandelingen of bestraling. Als dat het maar was. Intussen weet ik beter en weet ik dat wat voor kanker een mens ook krijgt, het altijd dikke pech is en impact heeft die alleen mede kankerpatiënten kunnen begrijpen. En liefdes die lijdzaam moeten toekijken.

Toen ik kanker kreeg wist ik eigenlijk niets, kanker leeft ons gezin. Kanker leeft mij. Het beheerst mijn zijn. Ik weet niet meer wie ik was hiervoor. De fysieke ongemakken zijn echt en elke avond ben ik bang voor de nacht maar vooral voor de ochtend, hoe zal ik me dan voelen. Het is een gekke gedachte dat je een ziekte hebt waar in de hele wereld niet echt een medicijn voor is.

Het is een nare gedachte dat je ziek bent en niet weet wanneer je beter worden zal, dat ook zo niet aanvoelt, dat elke dag eentje van herstel is. Of dat je misschien hier aan doodgaan zal.

Nog twee weken volhouden en hopen dat de MF niet weer grote schade aanbrengt op mijn tere huid, nog twee weken en dan mag ik in de deurpost hangen ( zo noemen ze dat echt haha) om volledige bestraling te ontvangen, tien weken lang.

Er was hoop dat het misschien maar zes weken zouden zijn zodat we nog 8 bestralingen konden overhouden voor na de transplantatie als het nodig zou zijn, gisteren belde de arts om te zeggen dat het er toch tien zullen zijn, het maximale. Geen reserve dus.

We blijven doorgaan.

Liefs,

S.