Fight, Flight, Freeze

De foto die ik gebruik hier op dit profiel, dat ben ik als klein meisje van 4 jaar. Het is eigenlijk een van de enige foto’s die ik heb van mijzelf, er is er nog een van toen ik baby was ( die heb ik pas gezien toen ik 43 werd) en eentje van toen ik 11 was en een schoolfoto uit het vijfde leerjaar en een foto van toen ik 18 was. Dat is het.

Mijn jeugd was geen parel van geluk. Ik heb een oudere zus. En een moeder die geen moeder wilde zijn. Zij nam altijd de verkeerde beslissingen in haar leven waarbij haar kinderen nooit op nummer 1 of zelfs op nummer 10 stonden.

Daarvoor ging ik dus naar Sinaï, om me te laten behandelen voor complex chronisch trauma ( eigenlijk stress-syndroom). De mishandelingen gingen door tot ik de moed had weg te gaan bij mijn moeder, dat was op mijn 40e…huis en haard onder de arm en weggegaan, van de kust naar de bossen, 250 kilometer ertussen maar dat was nog niet genoeg.

Het is vijf jaar geleden dat ik haar voor het laatst gezien heb. Toen ik mijn kanker diagnose kreeg heb ik nog drie keer met haar gebeld, dat waren mooie gesprekken, daarna kreeg ze door hevig zuurstof tekort ernstige dementie, ze zit intussen in een verpleegtehuis en is er eigenlijk niet meer.

Het voelt eenzaam, maakt niet uit hoe je moeder was, het is je moeder en in deze tijden heb ik haar nodig, het voelt heel primitief, het doet bijna pijn dat verlangen naar die moeder. Maar het kan niet meer. Mijn vader is overleden toen ik acht jaar was. Hij is er elke nacht in mijn dromen sinds de diagnose…

Wat gek is voor mij is dat ik als kind enorm voor mezelf moest zorgen, bijna geen liefde heb gekend en altijd alleen was. Ik had een enorme levensdrift om het zo te zeggen, ik zou koste wat kost iets voor mijzelf creëren om gelukkig te zijn. Zo had ik een levendige fantasie en kon ik uren lezen, alle boeken die ik in huis vond ( ook boeken die niet voor mijn leeftijd waren) ik wilde mezelf vullen met kennis, zodat ik nog beter kon worden want dan zou ze wel van me houden en zouden de kinderen op school met niet meer zo pesten. Ik zou leren koken want dan was er wel te eten.

Ik ben een autodidact, door al die slechte keuzes was school niet haar eerste prioriteit. Maar ik was leergierig en braaf. Ik kon dat. Heb ook een hele fijne carrière gemaakt.Greep elke kans met beide handen aan. 

Vreemd genoeg heb ik nu op dit moment het gevoel, dat ik gelaten ben, geen vechtlust, geen vluchtgedrag alleen maar “ freeze”.

Ik heb een therapeut bij het Helen Downing instituut, zij is echt geweldig. Ze zegt dat ik keuzes maak vanuit mijn trauma-ik. Ik vind dus dat ik het niet verdien om beter te worden, en dat klopt, dat is het stemmetje in mij die dat zegt.

Ik heb mezelf onthecht van alles om mij heen, ik ben een eiland, sluit me op in mijn huis. Dat wil ik niet, ik wil terug die kleine vechter zijn die vol vertrouwen en geloof dat ziekenhuis binnenloopt en zegt: waar is dat hier dat ik moet zijn voor die stamceltransplantie!

Helaas, ik kan het niet…ik doe het nu voor mijn gezin, omdat ik hen zoveel verdriet bezorg op dit moment, ik moet dit gewoon doen. Veel vechten en geloven is er niet bij. Maar ergens las ik: fake it Till you make it…ja dat ga ik doen…misschien kunnen jullie voor mij geloven dat het allemaal goed komen zal!

Liefs, voor nu

S.