Adem in, Adem uit

Sinds vorig jaar hoor ik bij een groep. Een groep van heel veel dames. Een groep waar je eigenlijk helemaal niet bij wilt horen.Maar het is wel een groep van grote saamhorigheid, van wederzijds begrip.

Als je er bij hoort, terwijl je er niet bij wilt horen, begrijp je dingen die je onmogelijk kunt begrijpen als je niet bij die groep hoort. Het zijn dus ook dingen die je helemaal niet wilt begrijpen.Er zijn gevoelens die je niet wilt voelen, praktische belemmeringen waar van je niet wilt dat ze je beperken, en momenten die je liever niet wilt beleven.

Momenten die je kunt vieren, die eigenlijk liever niet had willen moeten vieren. Momenten waarvan je dolgelukkig bent dat je ze kan vieren maar waardoor je je ook een beetje schuldig voelt tegen over de anderen in de groep, die zulke momenten niet (meer) hebben.

Voor mij is het vandaag zo’n dag, zo’n moment.

Tijd voor de jaarlijkse controle. Zo’n 3 weken geleden ontving ik daarvan de uitnodiging. In de brief werd er gesproken over een echo. Een vaag gevoel van paniek overviel me. Alleen een echo? Maar op de echo vorig jaar was er niets te zien van die enorme DCIS. Dus ik belde met de mammapoli. Het bleek allemaal wel goed te komen. Er zou ook een foto gemaakt worden. Dus mijn zenuwen bedaarden een beetje. Ik heb mezelf even streng toegesproken. “Meid, dit duurt nog 3 weken. We gaan niet 3 weken lopen te panieken! Dat heeft geen zin!” En de eerste week lukte dat ook wel. De tweede week moest ik er wat vaker aan denken en kwamen de zenuwen soms even flink opspelen. Ik bleef mezelf toespreken; het duurt nog even. Het heeft geen zin je er druk om te maken. Dat helpt niets en bovendien is er geen reden om aan te nemen dat er iets niet goed zou zijn. De kans dat ik ook borstkanker krijg in mijn andere borst is niet zo heel groot. Maar ik luisterde steeds minder naar mezelf. En de afgelopen dagen voelde ik de zenuwen soms echt door mijn lijf razen. Hartkloppingen, opgejaagd voelen, problemen met concentratie. Zeg maar gerust een algeheel gevoel van paniek. Wat als….. De vorige keer was er ook geen reden om uit te gaan van borstkanker. Ik maakte mezelf gek. En vandaag was het dus zo ver. Na een nacht nauwelijks slapen moest ik me vanmorgen melden bij de röntgenafdeling van het WZA. Het ontzettend vrouwonvriendelijke maar broodnodige borstonderzoek. Ik heb het geluk dat ik nog 1 borst heb maar die moet wel goed in de gaten worden gehouden, dus werd mijn kostbare, overgebleven bezit weer zeer pijnlijk geplet op de plaat van het mammografieapparaat.

Na het nemen van de foto’s even op de gang wachten om te kijken of de foto’s voldoende zijn. Gekmakend, die tijd die je moet wachten. En net toen ik tegen G. fluisterde “misschien zijn ze vergeten dat ik hier nog zit te wachten” stak de verpleegkundige haar hoofd om de deur. Mevr. Westerweel, u mag nog even binnenkomen.

Mijn hart sloeg 2 slagen over. Ik hield mijn adem in.

Ze legde uit dat de arts toch een plekje had gezien. Ze wist niet zeker of dat er vorige keer ook zat maar wilde het even extra goed onderzoeken. Er moest nog een foto worden gemaakt en naar aanleiding van die uitslag misschien ook nog een echo.

Nog een keer werd mijn borst pijnlijk tussen de platen geperst. Ik mocht daar even wachten op de uitslag.

Gelukkig kwam er even later het verlossende antwoord. Het ziet er allemaal toch goed uit. De tranen sprongen me spontaan in mijn ogen. Wat een ontlading. Ook de specialist waar ik daarna nog naar toe moest was tevreden. Het zag er allemaal goed uit.

Ik ademde eindelijk weer uit. Dit succesje, vandaag, kunnen we even vieren. Met in gedachten bij mijn vriendinnen en al die andere vrouwen die minder geluk hebben.